81-Abel

Marcus PoV
Niké was weer eens een spelletje aan het spelen, en omdat ik de streek minder goed kende dan hij, en gast was, kon ik niet anders dan meedoen. Iemand schoot voor ons het pad op, vlak voor het bos bleef hij stil staan. Niké stopte bij hem. eerst leek deze nieuwe "gids" emotieloos, hij begon ook al een dagje ouder te worden, maar daarna glimlachte hij vriendelijk. 'Meester Marcus, het is een tijdje geleden.' zei hij met een klein buiginkje. 'Abel, goed je te zien.' het bleef formeel, Abel wou je niet tegen je op zetten. Hij was een snelle loper, maar zijn gave was verschrikkelijk. hij kon, bij mensen en bij vampiers, aan het geheugen prutsen. Hij zorgde dat men dingen vergat. Ik denk dat Aro hem gevraagd had om even langs te komen toen Elisabeth iets te veel gezien had. Toen ze drie was, was ze ooit per ongelijk in de zaal gekomen waar Aro een "feestmaaltijd" had klaargemaakt; het rare toen was dat het Felix was die haar net op tijd uit de klauwen van Dimitri had kunnen redden. (misschien hadden we toen al moeten voorzien dat het wat zou worden met die twee) En hij was niet echt gekenmerkt voor zijn ... geduld met bloed. uiteindelijk had ik met tegenzin het bloed en vooral het gif er weer moeten uitzuigen; op die leeftijd kon ze natuurlijk niet veranderd worden, maar ik had nooit gedacht dat ik haar bloed zou drinken. Aro wilde dat ze het hele voorval vergat, en deed beroep op Abel, hoewel ze Dimitri dan nooit meer helemaal vertrouwd heeft. Een paar jaar later had ze dan iets opgevangen van Abel, dus had hij nog een keer moeten terugkeren, maar ik had niet echt het gevoel dat hij het deed om Aro te plezieren. Hij had dezelfde visies als zijn meester, en die waren anti-Aro. Ik weet niet waarom hij ons dan om de zoveel tijd kwam helpen. Aro had hem geroepen toen ik Carlisle over mijn verleden had verteld; Aro had liever niet dat anderen dat soort dingen wisten. Het maakte hem zwak, vond hij, dat anderen te veel over hem wisten. Zolang zijn naam gevreesd werd omdat niemand hem kende, omdat niemand zijn verleden kende, kon hij heersen. Aro wou niet dat anderen ook zijn echte tijden van Zwakte kenden, dat anderen wisten wie zijn vijanden waren. hij was bang voor het spreekwoord; de vijand van mijn vijand is mijn vriend. Hij was al tijden bang dat de Roemeense VampireLord hem zou aanvallen, en als mensen die niet echt tevreden waren met de Volturi dat zouden te weten komen, zouden zij naar Roemenië kunnen gaan, in de hoop dat ze de VampireLord zouden kunnen overtuigen. Zo dacht Aro nu eenmaal. Er waren eigenlijk maar een paar seconden verstreken sinds Abel en ik elkaar begroet hadden, maar met al mijn denken leek dat altijd zo lang.
'Dus jij hebt me gevolgd?' vroeg ik nieuwsgierig. Hij knikte. 'Op bevel uiteraard.' zei hij met een glimlachje. 'uiteraard. Ik denk niet dat dat er veel leuks is aan mij te volgen.' zei ik. 'Zoals u zegt.' zei Abel. 'Niké heeft weer verloren.' zei Niké plots. ik was niet vergeten dat hij hier was, maar hij was de hele tijd al zo stil dat ik er niet aan had gedacht. 'Niké zal altijd verliezen van mij.' zei Abel lachend. NIké keek boos, de lucht werd donkerder, bijna pikzwart, en Abel kon nog net opzij springen voor een bliksemschicht. 'ZOU je een beetje willen leren mikken, ja?' vroeg Abel geïrriteerd terwijl hij het stof van zijn jasje sloeg. 'Niké is ..' 'Niké mag niet iedereen proberen neer te bliksemen als hij boos is.' onderbrak abel. 'OOk niet als hij zijn zin niet krijgt.' herinnerde ik me. Niké glimlachte en liep vooruit. Abel en ik kwamen op ons gemak achter hem aan, we hadden geen haast. 'Hoe is het met mensenmeisje?' vroeg ABel, hij keek me aan vanuit mijn ooghoek. Ik zuchtte. 'Kleine meisjes worden groot.'zei ik. ik hield het nog even achter dat dat kleine meisje ondertussen een vampier was en 7 kinderen had, terwijl ze inwoonde bij een familie vampiers waar Aro "bang" van was. Misschien zou ik dat laatste wel kunnen vertellen, dat zouden ze misschien nog leuk vinden. ABel stopte, staarde naar de verte. 'Welkom thuis.' zei hij met een blik op het grote kasteel dat op de top van de dichtstbijzijnde heuvel, die boven een klein idyllisch dorpje toornde. 'Welkom Terug in kasteel Dracula.' zei hij lachend.