Hoofdstuk één: Meet Camille • 1.2

Camille glimlachte dankbaar naar het meisje, kennelijk dus Leonore, toen ze haar een vest toestak. Het zag er niet uit alsof het van een meisje was, dus waarschijnlijk was het wel gewoon van Louis. Ze aarzelde dan ook niet om het aan te nemen en het vlug aan te doen. Zo zou ze het in ieder geval al wat warmer krijgen.
‘Dus, zijn jij en Louis goede vrienden?’ vroeg Camille glimlachend aan Leonore. Louis had nog nooit over haar verteld en misschien was ze wel zijn beste vriendin ofzo. Nja, ze moest in ieder geval iets doen om meer informatie te verzamelen. Haar vraag leverde haar echter een zacht gegrinnik op.
‘We zijn wel iets meer dan vrienden,’ was het antwoord dat ze kreeg. Dat verklaarde dan ook alweer direct het gegrinnik. Met grote ogen draaide ze zich in de richting van Louis.
‘Louis! Welke informatie heb je nog meer voor me achtergehouden?’ Haar stem klonk geschokt, maar zo meende ze het natuurlijk niet. Toch vond ze het best jammer dat hij er niets van gezegd had. Het was namelijk toch redelijk belangrijk om te weten..
‘Ehhm, je draagt nu een vest van Zayn, dat wist je ook nog niet,’ antwoordde Louis grijnzend op de vraag. Het viel natuurlijk te verwachten dat er geen serieus antwoord uit zou komen. Zelfs Leonore tikte hem even corrigerend tegen zijn schouder.
‘Wie is Zayn?’ wou Camille gelijk weten. Nog al iemand die ze helemaal niet kende en waar hij het dus nooit over had gehad. De vragende blik die in haar ogen stond was gewoon niet te missen.
‘Daar kom je straks wel achter,’ zei Louis lachend voordat hij één van de koffers in zijn handen nam. Hij had namelijk het vermoeden dat ze die niet zelf zou kunnen dragen. Toch niet allebei in ieder geval. De twee meisjes waren uiteindelijk gewoon genoodzaakt om achter hem aan te lopen naar de uitgang van Heathrow.

‘Jezus Louis! Waar heb jij in godsnaam leren rijden?’ Ze waren inmiddels net vertrokken met zijn auto, en Camille wou nu al zo snel mogelijk weer uitstappen. Nog nooit had ze zich zo onveilig gevoeld in een auto. Leonore leek er daarentegen een stuk minder last van te hebben.
‘Ik ben het al gewoon,’ verklaarde die lachend toen Camille haar een angstige blik had toegeworpen. In ieder geval was het nu al zeker dat ze voortaan zou weigeren om bij Louis in de auto te kruipen, er waren alternatieven genoeg. Desnoods nam ze wel gewoon de bus om ergens te geraken.
‘Hey! Er is niets mis met mijn rijstijl!’ verdedigde Louis zichzelf tegenover de twee meisjes. Ze waren echter niet de enigen die erover klaagden.. Ook de jongens hadden vaak wat op te merken over zijn manier van rijden. Al snapte hij nog steeds niet waar ze al die onzin vandaan haalden.
‘Nee tuurlijk niet Lou, hou je ogen nu maar op de weg gericht!’ meldde Camille hem paniekerig. Misschien kon ze beter gewoon niet tegen hem praten.. Een kwestie van ongelukken te voorkomen. Ze had namelijk geen zin om op haar eerste dag in Engeland al in het ziekenhuis te belanden.