Hoofdstuk elf: Give it a shot • 11.3

Jules had niet de neiging om hem weg te duwen toen zijn lippen die van haar raakten. Het was zelfs een prettig gevoel dat er zich in haar maag verspreidde. Zijn duim die zachtjes over haar wang streelde bezorgde haar kippenvel. Het viel niet te ontkennen dat hij wist hoe hij een meisje moest zoenen.
Het duurde niet lang voordat zijn tong langs haar onderlip streek, vragend om toestemming. Ze beantwoordde die vraag dan ook door haar lippen uiteen te laten wijken. Het voelde nog beter toen hun tongen langs elkaar door gleden. Haar vingers gleden ook langzaam door zijn bruine krullen heen, die overigens erg zacht aanvoelden.
Zijn vingers vonden zich een weg onder de zoom van haar shirtje. Ze voelden koud aan op haar huid, maar daar trok ze zich niets van aan. Op dit moment had hij haar gewoon helemaal in zijn macht, en dat zonder zijn enge trucje ervoor te gebruiken. Ze had geen idee waarom ze hem dit liet doen, maar het voelde geweldig.
‘Jules?’ Het was de stem van haar vader die langzaam dichterbij kwam. Dat betekende dus dat hij op weg naar boven was. In minder dan een seconde had Harry haar lippen en haar lichaam losgelaten. Er was zelfs geen spoor meer van hem te bekennen. Op dit moment was het erg handig dat hij zo snel kon verdwijnen.
‘Ja?!’ riep ze terug met een lichte onstabiliteit in haar stem. Vlug streek ze haar shirtje weer recht en ging ze op de rand van haar bed zitten. Hopelijk zou haar vader niet doorhebben dat ze helemaal van haar stuk was gebracht. Anders kon ze dat ook nog eens voor hem gaan verklaren.
Niet veel later ging de deur van haar slaapkamer langzaam open en verscheen haar vader in de deuropening. Hij had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht staan toen hij naar zijn dochter keek. Stiekem was hij toch best wel trots op haar.

‘Je moeder en ik hebben besloten dat we vandaag een keer uiteten gaan. Daarom kwam ik even zeggen dat je je maar klaar moest gaan maken,’ zei hij uiteindelijk. Het gebeurde wel vaker dat haar ouders met zo’n plotseling beslissingen aankwamen, ze was er dus al aan gewend.
‘Oké, ik kom er zo aan,’ antwoordde Jules netjes terwijl ze naar hem bleef kijken. Enkele seconden later verdween hij alweer door de deuropening en trok de deur achter zich dicht. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar mond. Gelukkig had hij niets opgemerkt en had ze niets uit moeten leggen.
‘Well, that was close..’ Een stem die vanachter haar kwam deed haar weer schrikken. Ze kon natuurlijk al raden wie het was. Like, wie zou het anders kunnen zijn? Hij was de enige die, zonder langs de voordeur te gaan, naar binnen kon.
‘Just piss off Styles,’ mompelde Jules tegen hem. Aan de kleine, lacherige ondertoon in haar stem kon hij horen dat ze het niet meende. Hij grinnikte zachtjes en slaagde er nog in een kleine kus in haar nek te drukken voordat ze opstond. Misschien had Louis dan toch nog gelijk gehad in het bos. Hij zou in ieder geval gaan flippen als hij erachter zou komen. Een optie was dan ook gewoon tegen hem te zwijgen.
Jules had inmiddels haar kast weer opengetrokken zodat ze wat andere kleding uit kon kiezen. Ze moest er namelijk wel een beetje fatsoenlijk uitzien als ze met haar ouders mee wou gaan. Ondertussen voelde ze ook een paar ogen in haar rug prikken. Het was de eerste keer dat ze het niet erg vond dat hij naar haar keek.