~005~ Dance on the field

Met mijn vuurflits in mijn ene hand en de snaai tegenstribbelend in mijn zak liep ik naar Malfoy toe. "Je wist natuurlijk al dat ik zou winnen, maar om dat zo'n gezicht te trekken vind ik wel overdreven." Malfoy keek me kwaad aan. Hij vond het duidelijk helemaal niet leuk dat ik van hem won. Doordat ik al mijn aandacht vestigde op het balletje dat nog steeds in mijn zak zat, -en wat daar moest blijven zitten zodat Malfoy het niet zag- had ik niet in de gaten dat Malfoys toverstok op me gericht stond. "Tarantellegra!" Ineens begonnen mijn benen onophoudelijk te dansen. "Zoek je weer aandacht Potter," Hoorde ik Malfoy zeggen. Hij pakte zijn Nimbus 2001, gaf mij nog een laatste vernietegende blik en liep naar binnen. De huiself die de snaai had losgelaten keek me aan. Hij zette een paar stappen naar metoe en keek om zich heen. Ik volgde zijn blik en zak tot mijn schrik dat Bellatrix er aan kwam. Met een knalletje verdween de huiself terwijl ik nog steeds danste. Bellatrix kwam steeds dichterbij terwijl ik wanhopig bedacht dat dit er wel erg stom uit moest zien. Door het vele bewegen viel mijn bril van m'n neus, en omdat ik mijn benen niet meer onder controle had ging ik er op staan. De wazige vlek die Bellartix voorstelde hief haar toverstok en ineens hield ik op met dansen. Ze pakte de resten van mijn bril mompelde "Reparo" en gaf hem aan mij terug. Ik kon haar alleen maar verbaasd aankijken. Ze zuchtte, "Als je oma ben ik verplicht om voor je te zorgen. Ik wil je alleen waarschuwen voor mijn neefje... Hij kan nogal arrogant zijn." Met die woorden keerde ze terug, mij verbaasd achterlatend.

Die avond zat ik op m'n kamer -Malfoys kamer om precies te zijn- en speelde ik met de snaai. Ik had bedacht dat als ik hier toch moest blijven wonen dat het wel wat beter zou zijn als ik mijn gedeelte van de kamer een beetje zou opknappen. Nadat ik al het stof dus weggewerkt had Kwam ik erachter dat dit bijna een exacte replica was van mijn kamer bij de Dursleys en die kamer was zo lelijk dat ik gedwongen was een tekening van Hedwig op te hangen. Vandaar dat ik verveeld de snaai telkens losliet en hem weer opving. Ik hoorde Malfoy naar boven sjokken en deed alsof ik sliep, de snaai stevig in mijn hand geklemt. Nadat ik hem een paar keer heen en weer had horen lopen kraakte zijn bed als teken dat hij ging slapen. Zo stilletjes mogenlijk liet ik de snaai los en begon te slapen.