Hoofdstuk elf: Give it a shot • 11.2

Harry balde zijn handen tot vuisten en draaide zich langzaam om. Nog nooit had hij zoveel wrok voor iemand gekoesterd, maar tegelijkertijd voelde hij zich ook ontzettend hard aangetrokken tot haar. Op de één of andere manier had hij altijd de neiging om terug naar haar te gaan. Al was het maar alleen om haar te bekijken.
‘Je kon dat zien als hint dat je weg kan gaan,’ merkte Jules na een tijdje op. Ondertussen had hij nog geen aanstalten gemaakt om weer weg te gaan. Waarom zou hij naar haar luisteren als hij duidelijk de sterkere persoon hier was.
In een flits stond hij plots voor haar. Tussen hun lichamen in was er nog maar weinig plaats gelaten, maar daar stoorde hij zich niet aan. Zijn vingers prutsten met de sjaal die ze zoals gewoonlijk om haar nek had. Hij wist maar al te goed wat eronder verscholen lag, en hij was de enige die het kon doen verdwijnen. Voorzichtig verwijderde hij het stuk stof en liet het op de grond vallen. De pijnlijke blik in haar ogen was niet te missen.
‘Wat doe je?’ vroeg Jules paniekerig. Ze zag het namelijk helemaal niet zitten om nog een keer gebeten te worden door hem. Eén wonde die niet wou genezen was al meer dan genoeg om zich mee bezig te houden.
Harry bracht zijn eigen pols naar zijn mond en zuchtte eventjes. Toen hij zijn mond een stukje opende waren duidelijk zijn scherpe hoektanden zichtbaar. Hij boorde ze door zijn eigen huid heen waardoor het bloed langzaam in de wonde naar boven kwam. Hij trok zich terug en rijkte haar zijn arm toe. Jules haar ogen werden groot waarna ze hevig haar hoofd schudde. No way.
‘Wil je van die wonde af, of niet?’ vroeg Harry geïrriteerd. Ze had geen andere keuze, het was de enige manier om weer te genezen. Al mocht ze wel eens vooruit maken met haar beslissing, zijn wonde zou namelijk al snel weer genezen. Zo ging dat nu eenmaal bij vampiers, daar kon hij niets aan veranderen.

Jules was wanhopig en wou inderdaad van die wonde af. Voor enkele seconden bleef ze toch nog kijken naar de rode stroompjes die over zijn arm naar beneden dwaalden. Uiteindelijk knikte ze dan maar bevestigend.
Harry keek eventjes naar haar en duwde toen zijn arm nog wat meer haar richting uit. Haar zachte lippen raakten zijn huid aan wat voor een vreemd gevoel van zijn kant zorgde. Met een vies gezicht werkte Jules het kleine beetje bloed naar binnen. Het smaakte echt vreselijk en ze snapte dan ook niet hoe hij ervan kon leven. Het duurde dan ook niet lang voordat ze haar hoofd terugtrok en hevig hoestte. Het was nu niet bepaald iets wat je een delicatesse zou noemen…
‘Beter?’ vroeg Harry terwijl hij zijn arm aan zijn broek afveegde. Het kon hem niet schelen dat er nu een mooie bloedvlek op zat. Hij kon zien hoe de wonde in haar nek beetje bij beetje verdween. Zijn bloed was inderdaad zeer effectief en werkte vlug.
‘Ja,’ was het enige dat Jules antwoordde toen ze eindelijk klaar was met hoesten. Haar ademhaling ging wat sneller door heel het voorval. Ze durfde hem voorzichtig aan te kijken waardoor ze zijn prachtige groene ogen weer kon zien. Ergens was ze hem wel dankbaar voor de hulp. Anders had ze er waarschijnlijk nog heel erg lang mee rondgelopen. Dat zag ze niet echt zitten.
Harry kreeg het voor elkaar om even lichtjes te glimlachen. Voor de tweede keer vandaag bracht hij zijn arm omhoog, maar deze keer legde hij zijn hand tegen haar zachte wang. Zijn duim wreef zachtjes langs haar onderlip heen om de bloedsporen weg te werken. Op zijn gezicht stond inmiddels ook weer een doodserieuze uitdrukking.
Jules merkte hoe zijn hoofd langzaam dichter bij dat van haar kwam.