A ranger/traitor 28

Hij kon echt niets bedenken. Denken…
“Hersens”, riep hij uit. “En ze kunnen gebruiken”, voegde hij eraan toe.
“Helemaal juist en ik ben blij om te merken dat je dat alvast hebt”, grijnsde Will. Miko glunderde.
“Nu zien hoe je het er bij de rest van afbrengt”, Will gebaarde naar de boog die Miko nog steeds vast had. Glimlachend legde Miko een pijl op de pees. Die lach werd echter gauw van zijn gezicht geveegd. Bij iedere pijl had de jager wel iets te zegen op zijn houding, techniek of zelfs zijn vingers die een millimeter verkeerd stonden en hij schoot overal behalve daar waar hij op mikte.
Ze gingen heel de dag door en stopten alleen voor het eten. Miko voelde zich geradbraakt en hij leek geen vorderingen te maken.
“Tijd om te gaan slapen, we doen morgen wel verder”, zei Will opgewekt. Alsof hij niet de hele dag commentaar had gegeven.
“Nu weet ik waarom ik vroeger nooit iets raakte, ik doe echt alles verkeerd”, mompelde hij verslagen, maar Will had goed oren en hij hoorde hem toch.
“Je kan toch al behoorlijk een pijl op de pees leggen”, zei hij zakelijk, “De scherpste kant naar voren.” Miko kon er niet aan doen, hij moest lachen.
“Wat is daar nu zo grappig aan? Het is erg belangrijk dat je dat juist doet, hoor”, grijnsde Will waardoor Miko nog harder moest lachen. Hoe kreeg die jager het toch voor elkaar? In twee zinnen wist hij zijn moedeloosheid volledig te verdrijven. Was dat ook iets dat van een grijze jager verwacht werd? Op het juiste moment de juiste dingen kunnen zeggen. Nu hij er zo over nadacht was het zeker handig. Als je een leger moest aanvoeren –die bijvoorbeeld de muren van Macindaw gingen bestormen- maakte het de zaken er een stuk makkelijker op als je de moed erin wist te houden en met een kwinkslag of een grap de zenuwen wist te bedwingen.