Hoofdstuk elf: Give it a shot • 11.1

Hoofdstuk elf: Give it a shot


Met een simpel tikje van haar voet duwde ze de deur van haar slaapkamer dicht. Een idiote grijns stond op haar gezicht geplakt, al vanaf het moment dat ze weer naar huis wandelde. Nier per sé omdat ze Matthew gekust had, maar ook omdat ze Harry daarna niet meer gezien had. Ze zou zich slecht moeten voelen, maar dat deed ze op dit moment niet. Waarschijnlijk zou ze morgen haar klop wel gewoon krijgen. Dan zou ze pas fatsoenlijk beseffen wat ze haar beste vriend had aangedaan. Maar nu genoot ze gewoon nog eventjes van haar triomf.
Ze wandelde rustig naar haar kledingkast toe en trok die open. Haar ogen zochten naar het vestje dat ze in gedachten had, en hadden het al gauw gevonden. Ze nam het uit de kast en sloot de deuren weer netjes. Toen ze zich omdraaide schreeuwde ze het nog net niet uit van angst. Het vest viel dan ook zonder pardon op de parketten vloer.
‘Harry! Wat doe je hier?’ siste ze geschrokken tegen de jongen die recht voor haar neus stond. Ze probeerde om stil te doen omdat anders haar ouders haar nog zouden horen. Ze zouden het vast niet leuk vinden om een onbekende jongen in haar kamer te vinden. Daarbij had ze hem zelf nog niet eens binnen horen komen.
De houding die hij aannam stond haar echter niet helemaal aan. Hij had iets dreigends, en het leek erop dat hij moeite moest doen om zijn woede te bedwingen. Daarom had ze ook liever dat er wat afstand tussen hen bewaard bleef. Om dat duidelijk te maken zette ze langzaam een pas achteruit.
‘Waar sloeg dat op?’ Het waren de eerste woorden die Harry uitbracht sinds zijn aanwezigheid. Met moeite wist hij zijn stem onder controle te houden. Ze had verdomme geweten dat hij ook in het park was, en dan haalde ze zo’n stunt uit. Het was hem vanaf het begin al duidelijk geweest dat ze het deed om hem te kloten.
‘Waar sloeg wat op?’ kaatste Jules onmiddellijk terug. Ze vond namelijk niet dat ze tegenover hem verantwoording af te leggen had. Ze mocht nog steeds doen wat ze zelf wou, en daar had hij helemaal niets in te zeggen.

‘Doe niet zo bijdehand, je weet precies waar ik het over heb!’ siste Harry nu, duidelijk kwader dan voorheen. Hij begon zijn geduld en controle te verliezen. Eenmaal dat zou gebeuren kon het wel eens heel erg slecht gaan aflopen. Het gebeurde niet vaak, maar je wou het gewoon niet meemaken.
‘Wat kan jou het eigenlijk schelen?’ Jules besloot om er maar geen ander spel van te maken en gewoon naar eigen antwoorden te vissen. Ze begreep namelijk niet wat hij er zo erg aan vond. Hij was helemaal niet verplicht haar in de gaten te houden, dan zou hij ook nergens last van hebben. Maar blijkbaar dacht hij daar dus helemaal anders over.
‘Ontwijk mijn vraag niet,’ antwoordde Harry daar weer op. Hij wist ook wel dat hij nu exact hetzelfde deed, maar hij weigerde gewoon die vraag te beantwoorden. En dat zou hij al zeker niet doen als hij ook geen antwoord zou krijgen.
‘Sorry Styles, maar ik doe nog steeds wat ik zelf wil,’ antwoordde Jules droog en ongeïnteresseerd. Ze keek hem nog kort in de ogen aan en stapte toen opzij zodat ze langs hem door kon wandelen. Hij kon het maar zien als een teken dat hij gewoon op moest hoepelen. Ze had hem tenslotte helemaal niet gevraagd om binnen te komen.