Hoofdstuk tien: Jealousy • 10.2

Het was zaterdag, wat inhield dat iedereen weer kon genieten van het weekend. De scholen waren gesloten waardoor er alleen maar meer tijd was voor leuke dingen. Er waren dan ook veel mensen die zeker en vast gebruik maakten van die gelegenheid. Ook Jules greep de kans met beide handen. In ieder geval moest ze iets hebben om haar gedachten van Harry Styles af te zetten. Of ze het nu wou, of niet, hij bleef de hele tijd door haar hoofd een spoken. Het was alsof ze nergens anders meer aan kon denken.
‘Hey!’ Ze herkende de stem meteen als die van Matthew. Ze had dan ook op hem staan wachten bij het lage hekje voor haar huis. Het leek haar wel een goed idee om vandaag eens met hem af te spreken. Misschien kon hij wel voor wat afleiding zorgen voor haar. In ieder geval had ze zo eens een ander gezicht om naar te kijken.
‘Matt,’ begroette ze hem vrolijk waarna ze vlug een kus op zijn wang drukte. Het was trouwens nog steeds niet echt duidelijk wat ze voor elkaar voelden. Daarom hield ze het ook maar bij een simpele kus op de wang. Voor nu was dat wel genoeg.
‘Zullen we een stukje gaan wandelen?’ stelde Matthew glimlachend voor. Jules knikte niet veel later instemmend. Voordat ze begonnen te lopen verstrengelde zijn vingers zich met die van haar. Het bezorgde Jules vreemde kriebels, maar het was wel een leuk gevoel.
‘Hoe gaat het eigenlijk met je nek?’ Matthew wees met zijn andere hand in de richting van haar hals. Daar had ze tevens weer een sjaal omheen gewikkeld. Ze kon hem natuurlijk de waarheid vertellen, maar dat zou hem alleen maar meer ongerust gaan maken. Ze koos dus voor de optie “liegen”.
‘Het gaat al beter,’ was dan ook haar zachte antwoord. Ze hoopte uit de grond van haar hart dat hij niet door zou hebben dat ze loog. Dit keer leek hij er dan ook echt in te trappen en knikte hij alleen maar tevreden. Dat was dan ook weer gefikst.

Al gauw werden ze omringt door al het groen dat samen het park vormde. Dorre blaadjes lagen op de grond en waaiden af en toe langzaam op door het lichte briesje. Het zonnetje piepte moeilijk vanachter de wolken en liet enkele warme zonnestralen neer op aarde. Het was in ieder geval al beter dan kou.
‘Volgens mij gaat het niet lang meer duren voordat de eerste sneeuw valt,’ merkte Matthew na een tijdje stilte op. Jules draaide haar hoofd lichtjes en grijnsde naar hem. Het was wel duidelijk dat hij haar iets wou zeggen, dat zag ze gewoon.
‘Gooi het eruit,’ zei ze dan ook lachend tegen hem. Dat leverde haar echter een verwarde blik op. Hij probeerde nu natuurlijk te doen alsof er niets was.
‘Wat laat jou denken dat ik iets wil zeggen?’ wou Matthew dan ook onmiddellijk weten. Na zijn woorden beet hij nerveus op zijn lip. De zenuwen gierden zowat door zijn lijf heen, maar er viel nu niets tegen te doen.
‘Je praat over het weer. Dat wil zeggen dat er nog iets anders is,’ merkte Jules droog op. Hij begon namelijk altijd over de meest doelloze dingen te praten wanneer hij nog iets meer wou zeggen. Dat was dus ook nu weer het geval.
Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond toen bleek dat ze zijn opzet doorhad. Hij was ook echt ongelooflijk slecht in het verbergen van dit soort dingen. Toch had hij het maar weer een keertje willen proberen.
‘Oké, je hebt me door,’ mompelde hij zachtjes terwijl hij stopte met wandelen. Hierdoor was Jules ook genoodzaakt om te stoppen met lopen. Dat maakte echter niets uit, want ze was benieuwd naar hetgeen dat hij haar te vertellen had.