Hoofdstuk eenentwintig: I need you • 21.3

Belle was benieuwd naar het voorstel dat hij had. Het leek er in ieder geval wel op dat hij inmiddels alweer wat gekalmeerd was. Nog steeds keek ze hem vragend aan aangezien hij geen aanstalten maakte om verder te gaan.
‘Well, tell me,’ drong ze na een tijdje dan ook aan. Liam beet even op zijn lip en durfde haar eerst niet aan te kijken. Wat als ze “nee” zou zeggen? Of als ze hem vierkantig uit zou lachend. Allerlei rampscenario’s spookten nu door zijn hoofd heen. Eén ding was wel zeker: hij kon niet meer terug. Hij zou haar hoe dan ook moeten zeggen wat zijn zogenaamde voorstel dan wel niet was.
‘Ik weet dat het misschien een beetje snel gaat, maar ik blijf ermee in mijn hoofd zitten,’ begon hij langzaam. Allereerst probeerde hij haar eerste reactie al te peilen, maar die gaf niet veel prijs. Hij was dus genoodzaakt om gewoon verder te gaan.
‘In de redelijk korte tijd dat we elkaar nog maar kennen ben ik echt aan je gehecht geraakt, om het zo maar even te zeggen. Het zou dan ook geweldig zijn als je gewoon hier, bij mij kwam wonen.. Als je dat zelf ook ziet zitten natuurlijk..’ Hij stopte weer met praten en keek haar voorzichtig aan. Het leek er niet op dat ze van plan was om iets te gaan zeggen. Hij kon best begrijpen dat ze niet wist wat te antwoorden. Stom idee ook.
‘Ik snap best dat het je overvalt,’ mompelde hij zachtjes. Belle had de woorden eerst tot zich laten doordringen en schudde toen haar hoofd bij zijn laatste zin. Het overviel haar inderdaad wel een beetje, maar dat maakte echt niets uit.
‘Ik zou niets liever willen,’ was dan ook haar antwoord. Op haar gezicht stond nu een vrolijke, oprechte glimlach. De laatste tijd waren ze sowieso bijna constant samen geweest, dus dat zou het probleem niet zijn. Ze voelde zich gewoon stukken beter wanneer ze bij hem in de buurt was, en dat was ook wederzijds.

‘Echt?’ vroeg Liam verbaasd. Eerlijk gezegd had hij dat antwoord helemaal niet verwacht. Hij had op z’n minste een “Ik zal erover nadenken” verwacht. Hij hoorde hoe ze zachtjes moest grinniken om zijn ongelovigheid.
‘Ja Liam, ik meen het,’ bevestigde Belle nog een keer lachend. Eigenlijk was het best wel schattig om hem zo verbaasd te zien. Ze dacht even kort aan haar ouders aan wie ze het dan wel nog eerst zou moeten gaan vertellen. Wat ze uiteindelijk ook zouden antwoorden, het zou haar niet stoppen om bij Liam te zijn. Ze was inmiddels wel in staat om haar eigen beslissingen te maken.
‘Die had ik niet zien aankomen,’ mompelde Liam nog steeds onder de indruk. Hij zag er op dit moment misschien zo niet uit, maar vanbinnen was hij nu echt heel erg blij. Haar antwoord betekende dat hij gewoon nog meer tijd met het meisje van zijn dromen zou kunnen doorbrengen. Dit compenseerde echt wel het vreselijke gevoel van een uurtje geleden. Zeker weten.
Toen hij eindelijk weer een beetje bij zinnen kwam sloeg hij zijn armen om het meisje heen. Met een simpele beweging wist hij haar dichter tegen zich aan te trekken. Haar hoofd rustte haast automatisch op zijn borstkas. Zijn vingers gleden langzaam door haar donkerbruine haar heen.
‘Hoe kwam je eigenlijk bij het idee?’ vroeg Belle zachtjes. Ze kon zich niet voorstellen dat het gewoon plots bij hem was opgekomen. Er moest iets meer achter zitten.
‘I just need you. More than anything in the world,’ was zijn antwoord. Niet veel later voelde ze hoe hij een kus op haar haren drukte.