Hoofdstuk tien: Jealousy • 10.1

Hoofdstuk tien: Jealousy


Harry had de neiging om zich onmiddellijk terug om te draaien toen hij zag wie er voor zijn deur stond te wachten. Toch wandelde hij rustig verder waardoor Emily ook doorkreeg dat hij eraan kwam. Het zou hem niet verbazen als ze daar al een hele tijd stond te wachten. Eerlijk gezegd had hij wel weer genoeg van haar, en daarbij had hij haar ook helemaal niet meer nodig. Dat moest hij haar maar eens even duidelijk gaan maken.
‘Harry!’ Haar stem klonk vrolijk en zat vol met liefde. Ze zou eens moeten weten dat hij eigenlijk helemaal niets voor haar voelde. Hij gebruikte haar gewoon alsof ze een zakdoek was. Ze mocht al lang blij zijn dat hij haar niet als avondeten benuttigde.
‘Nu niet,’ mompelde hij bot toen ze aanstalten maakte om hem een kus te geven. Hij sloot zijn vingers om haar pols heen en trok haar zo mee zijn appartement in. Hij zou dit snel gaan afhandelen en haar dan weer wegsturen. Zo zou hij tenminste geen last meer van haar hebben. Het was al erg genoeg om zich alleen met Jules bezig te houden.
‘Heb je nog informatie?’ wou hij weten voordat hij er een einde aan zou gaan maken. Hij had Emily opgedragen Jules nauw in de gaten te houden. Alles wat ze te weten kwam zou ze dan later aan hem moeten doorspelen. Het was in eerste instantie bedoeld om erachter te komen of ze zich nog iets herinnerde, maar daar had hij inmiddels wel een antwoord op. Emily kon hij dus nergens meer voor gebruiken.
‘Niet echt. Buiten dat ze nog steeds erg close is met Matthew,’ antwoordde Emily netjes op zijn vraag. Harry fronste kort zijn wenkbrauwen bij het horen van de naam “Matthew”. Die was de laatste dagen wel vaker gevallen, en het zinde hem niet. Misschien moest hij die kerel ook maar eens in de gaten gaan houden.
‘Goed, kun je even hier komen?’ Hij gebaarde met zijn arm dat ze wat dichterbij moest komen. Uit ervaring wist hij dat ze dat niet zou weigeren.

Zijn ogen boorden zich diep in die van haar waardoor ze nergens anders meer naar kon kijken. Zoals gewoonlijk vernauwden de pupillen van zijn ogen zich. Hij dacht kort na over de woorden die hij zou gaan gebruiken.
‘Oké Emily.. Je hoeft geen informatie meer aan me door te spelen. Ik wil dat je gewoon verder gaat met je leven en me verder met rust laat,’ zei hij duidelijk tegen haar. Een klein knikje van haar kant toonde aan dat ze het begrepen had. Met de grootste moeite wist hij een tevreden glimlachje tevoorschijn te halen.
‘Je vertelt niemand wat je voor me hebt moeten doen,’ voegde hij er daarna nog aan toe. Het was cruciaal dat hij nu geen delen zou vergeten, anders was hij echt gejost. Als Jules te weten kwam dat haar beste vriendin informatie doorspeelde aan de jongen die ze helemaal niet mocht, zou het alleen maar moeilijker gaan worden.
‘Ga naar huis,’ sloot hij vervolgens af. Hij scheurde zijn blik los van haar en draaide zich op zijn hakken om. Toen niet veel later de deur weer dichtviel wist hij dat ze het appartement verlaten had. Goed, daar was hij dan ook alweer vanaf.
Hij moest nu alleen nog een manier zien te vinden om het grootste probleem op te lossen. Hij moest ervoor zorgen dat Jules hoe dan ook haar mond zou houden. En dat het liefst zonder haar te vermoorden. Louis’ idee ging hem namelijk een tikkeltje te ver. Maar hij wist ook dat zijn woorden waarheid waren. Als hij het zelf niet zou oplossen, zou zijn beste vriend zeker niet twijfelen om het zelf even vlug te doen. Dat was dan ook precies wat hij op dit moment hopeloos probeerde te voorkomen.