Don't wanna live anymore

verzenden <33


dit gebeurd miss als je iemand pest
Zuchtend stap je uit bed. Alweer een dag waar je gepest word. Ooit op een dag zou je weg zijn helemaal weg van deze wereld. Weg van alle pestkoppen. Je ouders geven ook niet om je helemaal niemand gaf om je. Mensen liepen je met een straal voorbij. Nooit kreeg je liefdevolle aandacht. Het enige aandacht die je kreeg zijn van pestkoppen die het leuk vonden op je te pesten. Zuchtend stap je uit bed en maakt je klaar om naar school te gaan. Zoals gewoonlijk word je niet meer begroet door je ouders. Je laat je hoofd hangen en voelde je eenzaam. De tijd verstreek en het werd tijd om naar school te gaan. Met tegenzin stap je op de fiets en fietst naar school. Als je daar aan kwam was je nog als enige. Je voelde je altijd prettig als je nog als enige op school was. Dan had je rust en kon je tot jezelf komen. Je ging tegen de muur zitten en schreef al je gedachten in een klein schriftje. Net als je klaar was kwamen er steeds meer kinderen binnen en de hele school stroomde vol. Je kreeg de pestkoppen in zicht. Fijn dacht je breekt de hel weer los. Je zag dat ze weer naar je toe kwamen. "oow kijk hier hebben we ons lelijk eendje alwaar zitten"zei een van hun. Je laat je hoofd hangen en probeerde ze te negeren. Hij schopte tegen je aan. "laat me met rust !"schreeuwde je. De pestkoppen beginnen te lachen. Snel griste hij je tas. Je haalde met je armen uit maar kreeg hem niet te pakken. Je ging staan en keek hem recht in de ogen. Hij keek naar de andere jongens en begon te lachen. "kijk nou eens" zei hij spottend en liep met je tas mee. Zijn vrienden liepen met hem mee. Huilend zie je hoe ze jouwn tas in de jongens wc gooiden. Je werd onderuit getrapt en ze begonnen je te trappen. Leerlingen vormen een kring om je heen en keken toe. Ze deden helemaal niks. Als de bel gaat stoppen ze en liepen naar hun lokaal. Je bleef een tijdje liggen. Toen je eenmaal op kon staan liep je naar je eigen lokaal. "waar bleef jij zo lang?"vroeg de leraar streng. Je vertelde je verhaal. Maar de leraar toonde geen emotie. ''ga maar een briefje halen je bent te laat"zei hij. Dit was de druppel. Je rent huilend naar huis. Jje zag dat niemand thuis was. Met tranen in je ogen liep je naar boven. Je pakte pen en papier en begon te schrijven : Ik weet dat ik niet perfect ben en ik weet dat ik niet op deze aarde hoor. Mensen zien me niet staan en ik word nooit geholpen zelfs niet als ik word gepest. Ik ben mijn leven zat en als je dit briefje leest bn ik naar de hemel waar ik kan rusten en geen last heb van pestkoppen of ouders die me niet zien staan.Ze vouwde het briefje en legt het op haar bed. Ze opende haar la en haalde alle pilletjes eruit die ze kon vinden. Ze nam een diepe zucht en nam ze allemaal tegelijk in. Ze ging op bed liggen en sloot haar ogen. Een half uur later heeft ze har laatste adem uitgeblazen. In rust en vrede. Niet veel later kwamen haar ouders thuis. Ze treffen haar op bed aan. Lijkbleek maar vredig. Haar moeder knielde naast haar neer en huilde. Haar vader bekeek het briefje. Beide hadden ze spijt dat ze hun dochter geen aandacht gaf. De volgende dag kregen de pestkoppen ook te horen dat ze dood was. Ze kregen zo'n spijt. De jongen die haar het vaakst pest had gevoelens voor haar en liet het tonen op de begravenis. Hij wist dat het nu te laat was en de tijd niet meer terug kon draaien. Iedereen kreeg spijt. Maar jij niet want jij bent nu tot rust gekomen.