Hoofdstuk negen: Update • 9.3

‘Je vind haar leuk, is het niet?’ beschuldigde Louis zijn beste vriend ervan. Met een doordringende blik keek hij hem aan terwijl hij enkele stappen dichter kwam. Het kon gewoon niet anders, anders had Harry er nooit zo moeilijk over gedaan om haar uit de weg te ruimen. Toch walgde hij ervan. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat hij voor een mens viel? Alleen de gedachte al was al erg genoeg.
‘Wat?! Helemaal niet!’ weerde Harry meteen bij de vaststelling. Hij vond haar helemaal niet leuk, dat was absurd. Het kon hem niet schelen wat er met mensen gebeurde, dus ook niet wat er met haar zou gebeuren. Althans, dat dacht hij toch.
‘Waarom heb je er dan zoveel problemen mee? Het is niets dat je nog nooit eerder hebt gedaan,’ vervolgde Louis zijn preek weer. Er moest iets zijn wat hem dwarszat, anders had hij er al lang mee ingestemd. Hij merkte dat Harry lichtjes zenuwachtig begon te worden naarmate ze langer bleven staan.
Harry had geen idee wat hij daarop moest antwoorden. Ergens had de andere jongen wel gelijk, maar hij wou haar gewoon niet uit de weg ruimen. Het voelde verkeerd aan, en dat gevoel zou heus niet gaan veranderen. Hij wist ook wel dat dit niet van zijn normale doen was, maar daar kon hij nu eenmaal niets tegenin brengen. Hij mocht dan wel een vampier zijn, toch had hij nog steeds gevoelens. Ookal waren die dan maar miniem.
‘Laat me gewoon met rust Louis,’ mompelde hij na een korte periode van stilte. Hij had genoeg van alle vragen die er gesteld werden. Het leek net alsof Louis hem niet vertrouwde en er niet in geloofde dat hij het wel zelf kon oplossen. Oké, het was duidelijk dat hij er een hele soep van gemaakt had, maar dat kon hij heus wel rechtzetten. Daar had hij helemaal geen babysitter voor nodig. Hij was dan wel een stuk jonger dan Louis, maar dat wilde helemaal niets zeggen. Door de jaren heen had hij inmiddels wel leren omgaan met de manier waarop zijn soort moest leven.

‘Denk je nu echt dat weglopen iets gaat oplossen?’ vroeg Louis bot toen Harry aanstalten maakte om het bos weer te verlaten. Hij had het gevoel dat de jongere jongen het gewoon niet serieus nam. Misschien moest hij hem maar eens een handje gaan helpen, dan zou hij waarschijnlijk wel inzien waar hij mee bezig was.
‘Nee, maar ik heb geen zin in jou bemoeizuchtige gedoe,’ antwoordde Harry nors. Hij had nu onderhand wel begrepen wat de bedoeling van zijn bezoekje was. Hij was er alleen maar om hem uit te horen en om hem de les de spellen. En daar had hij op dit moment toevallig echt geen zin in.
‘Ik wil je alleen maar helpen Hazz.’ Louis wierp zijn armen wanhopig de lucht in. Hij hield echt van zijn beste vriend, maar soms kon hij gewoon zo ongelooflijk idioot zijn. Nu had hij dus één van die momenten.
‘Ik heb je hulp niet nodig, ik kan het best alleen,’ snauwde Harry op zijn beurt weer. Normaal gezien zou hij nooit zo op hem reageren, maar hij begon het echt beu te worden. Hij was geen baby meer, in tegendeel zelfs. Hij was verdomme 174 jaar oud.
‘Goed dan,’ mompelde Louis zachtjes voordat hij zich half omdraaide zodat hij weg kon gaan. Het leek er namelijk niet echt op dat Harry nog langer naar hem zou gaan luisteren. Nja, hij moest het zelf maar weten.
‘Zorg dat je het oplost, anders doe ik het,’