Hoofdstuk eenentwintig: I need you • 21.1

Hoofdstuk eenentwintig: I need you


Belle werd onmiddellijk wakker toen ze zachtjes het bekende deuntje van haar gsm af hoorde gaan. Het beeldscherm lichtte ook op en hij trilde vrolijk. Meteen was ze klaarwakker toen ze zich bedacht dat het Liam wel eens kon zijn. Haar hand schoot in een moordend tempo naar het nachtkastje waar haar gsm op lag. Zonder ook maar naar de naam te kijken die op het scherm stond, drukte ze op het groene telefoontje.
‘Liam?’ vroeg ze lichtjes bezorgd toen ze haar gsm tegen haar oor hield. Het bleef echter nog een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. Ze kon echter wel zijn onregelmatige ademhaling horen. Dat alleen al verraadde dat hij weer de nachtmerrie had gehad. Ondertussen duwde ze de dekens van haar lichaam af.
‘De droom,’ stotterde Liam zachtjes. Verder dan dat kwam hij niet, hij was niet in staat om volledige zinnen te maken. Het kostte Belle toch niet veel moeite om te begrijpen wat hij bedoelde. Ze knikte dan ook, al kon hij dat natuurlijk niet zien.
‘Ik ben binnen een kwartier bij je,’ verzekerde ze hem ervan. Ze drukte al gauw het rode telefoontje weer in en sprong nog net niet uit haar bed. Het kon haar zelfs niet schelen wat voor kleding ze aantrok, ze griste gewoon wat uit haar kast. Haar moeder zou het vast niet goed vinden als ze midden in de nacht nog weg zou gaan, maar daar hield ze nu absoluut geen rekening mee. Liam had haar nu heel erg hard nodig.
Nadat ze zich had aangekleed haalde ze nog vlug een borstel door haar warrige haren heen. Om niet nog meer tijd te verspillen rende ze bijna haar kamer uit. Zonder enige moeite liep ze de trap af en ging ze rechtstreeks door naar de voordeur. Voordat er ook maar iemand haar terug kon riepen liep ze naar buiten toe, de deur achter zich in het slot trekkend. Nu nog bij Liam zien te komen.

Exact vijf minuten later drukte ze met haar wijsvinger de belknop in. Ze kon het geluidje zachtjes horen gaan langs de binnenkant. Gestommel aan de deur gaf aan dat er zo iemand de deur open zou trekken. Ondertussen had ze haar armen om haar lichaam heen geslagen om de kou een beetje tegen te houden.
Inderdaad werd er niet veel later een jongen zichtbaar in de deuropening. Zijn ogen waren rood omrand door de vele tranen die hij al had laten vloeien. Normaal gezien liet hij het niet zover komen, maar deze keer was er gewoon teveel aan geweest. Iedereen had al gezegd dat hij ooit eens een keer zou breken, en dat was nu gebeurt.
Belle bedacht zich niet en stapte naar Liam toe. Ze sloeg haar armen voorzichtig om hem heen om hem een keer goed te kunnen knuffelen. Liam volgde haar voorbeeld, en de tranen rolden ondertussen ook weer over zijn wangen heen. Hij deed niet eens moeite om ze tegen te houden, het kon hem niet schelen. Hij had er genoeg van, het moest gewoon stoppen. De droom putte hem gewoon uit.
‘Het spijt me,’ mompelde Belle zachtjes in zijn oor. Eigenlijk was het haar schuld dat ze hier nu stonden. Zij was met het idee komen aanzetten, hij had het in begin niet eens willen doen. Ze had gewoon zijn wil moeten respecteren, maar dat had ze dus niet gedaan.
‘Het spijt me echt Liam,’ herhaalde ze nog een keertje. Nog steeds hield ze hem stevig vast, gewoon omdat hij dat op dit moment echt nodig had.