XLIII

Alice Potter

‘Nee, ik-’ James zucht als hij ziet dat ik hem weer wil onderbreken. ‘Laat me nou eens uitpraten! Ga zitten!’
Ik schrik van zijn woedende toon en laat me meteen weer terug op mijn stoel zakken.
Hij zucht even en laat zijn woedende houding varen. ‘Ik dacht dat je begreep waarom ik niet wil dat je met Secretus gaat.’ Hij haalt een hand door zijn haar om het uit zijn gezicht te halen, maar het valt meteen weer terug. ‘Ik wil helemaal niet dat je weggaat, Alice.’
‘Oh.’ Beschaamd kijk ik naar mijn handen.
‘Bovendien zou je me ook nooit kunnen missen.’ James grijnst.
Ik rol met mijn ogen en glimlach dan. ‘Natuurlijk niet, James. Je bent onmisbaar.’
‘Weet ik.’ Hij zucht en kijkt me lief aan. ‘Ik denk dat je zelf maar moet beslissen met wie je omgaat, zolang je maar zegt als er iets is.’
Ik glimlach naar hem, maar als ik mijn mond open om te antwoorden, hoor ik naast me iemand zuchten. 'Oh, ik ben geweldig.’
Verbaasd kijk ik naar Sirius, die ineens naast me is verschenen. ‘Ik zei toch dat je me met rust moet laten?’
James kijkt ons wantrouwend aan. ‘Hoezo? Is er iets gebeurd?’
Ik word rood. ‘Nee, maar ik had gezegd dat ik alleen naar je toe ging.’
‘Oh.’ James ontspant weer. Dan kijkt hij naar Sirius en betrekt zijn gezicht. ‘Godver, Alice, waarom zei je dat nou?’
Het duurt even voordat ik doorheb wat hij bedoelt, maar dan schiet ik in de lach. ‘Sorry, maar het is toch zo?’
Sirius kijkt verbaasd van James naar mij en weer terug. ‘Ik mis iets geloof ik.’
‘Alice heeft smerige gedachten,’ zegt James, zonder Sirius aan te kijken.
‘Helemaal niet! Jij dacht daar meteen aan, ik zei een hele normale zin,’ reageer ik verontwaardigt, maar als ik Sirius verbaasd naar me zie kijken, begin ik weer te blozen.
‘Wat is er gezegd?’ vraagt Sirius. ‘Wil ik het weten?’
‘Nee, geloof mij. Je wilt het niet weten.’ James zucht.
‘Ik wil het nog steeds weten,’ zegt Sirius.
‘Alice zei…’ James zucht. ‘Alice zei de briljante zin: “Ik hoorde dat Sirius je in bed geholpen heeft.”.’
Sirius kijkt hem even verbaasd aan, maar dan worden zijn ogen groot. ‘Ew, gadverdamme. Alice! Waarom denk jij daaraan?’
‘Deed ik niet. James was degene die meteen-’ Ik val stil als ik zie dat Remus naar ons toe komt lopen.