Hoofdstuk twintig: Test • 20.3

Verder dan de deuropening liep hij niet. Zijn ogen kneep hij samen tot spleetjes, en een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond. Het enige wat hij op dit moment deed, was staren naar het bed dat zich in de kamer bevond. De lakens lagen nog helemaal door elkaar gehaald op het matras. Hij had zich vanochtend namelijk niet de moeite genomen om zijn bed op te maken. Hij had zich eerder met Belle bezig gehouden.
Het duurde een tijdje voordat hij verder durfde te lopen. Met zijn hand drukte hij nog op het lichtknopje zodat het licht in de gang uit ging. Zijn kamer was nu de enige ruimte die nog verlicht was. De koude vloer onder zijn voeten bezorgde hem kippenvel. In zijn ogen was dit moment nog enger dan een griezelfilm.
Zijn vingers sloten zich om de koude dekens heen en trokken ze een beetje aan de kant. Hij bleef echter nog zeker drie minuten op die manier zo staan. Het liefst liep hij nu weer gewoon weg van zijn bed, en bleef hij de hele nacht wakker. Dat kon hij echter niet maken tegenover Belle nu.
‘I can’t believe I’m doing this,’ mompelde hij zachtjes tegen zichzelf. Na zijn angst opzij geschoven te hebben, kroop hij toch maar gewoon in zijn bed. De dekens trok hij met tegenzin over zijn lichaam heen. Zijn ogen dwaalden af naar de legen plek naast hem. Daar zou nu een meisje moeten liggen. Een meisje dat gewoonweg alles voor hem betekende en waar hij met heel zijn hart van hield.
Zijn hoofd rustte nu op het witte kussen. Op de één of andere manier deed hij het licht in zijn kamer uit waardoor het nu aardedonker was. Omdat hij nog niet aan de duisternis gewend was, kon hij nog niets onderscheiden in de ruimte. Maar hij wist ook dat hij vannacht een hele andere kleur en vormen zou gaan zien. Iets wat hij tot nu toe wanhopig had proberen te vermijden. Vanavond zou hij dat niet gaan doen.

Het duurde zelfs niet lang voordat zijn ogen al een stuk zwaarder begonnen aan te voelen. Het zou niet lang meer gaan duren voordat hij in een diepe slaap zou gaan vallen. Met de droom in zijn achterhoofd houdend, ontsnapte er een diepe zucht uit zijn mond. Waarschijnlijk had hij nog nooit zoveel gezucht als de afgelopen tijd. Dat was dan ook omdat hij er echt heel erg tegenop zag.
Langzaam vielen zijn ogen dan toch gewoon dicht en werd zijn ademhaling ook trager. Toch voelde hij zich op dit moment nog steeds eenzaam. Hij was er de laatste tijd gewoon zo aan gewend dat Belle bij hem was, dat dit terug vreemd was. Hij hoopte dat hij haar morgen snel weer zou kunnen zien.
Bij die gedachte zakte hij echt helemaal weg en viel hij in slaap. Af en toe was zijn zachte ademhaling te horen, voor de rest was het muisstil in zijn slaapkamer. Op dit moment lag hij nog rustig in zijn bed, al kon dat zomaar van de ene keer op de andere gaan veranderen. Hij had alleen geen idee wanneer dat moment zou aanbreken. Natuurlijk hoopte hij dat het gewoon niet zou gebeuren, dat zou nog het beste voor hem zijn.
Well, let’s just put it to the test.