One

Eve Mourningbury.
De koude Novemberwind blies mijn haren uit mijn gezicht weg en ik belde aan. Ik zuchtte diep en drukte de deurbel nog eens in. ‘’Stomme Jess’’, mompelde ik chagrijnig. Jess was mijn beste vriendin en we zouden vandaag naar de stad gaan om te zingen en gitaar te spelen, maar zoals gewoonlijk was de slome nog lang niet klaar of ze had haar muziek zo hard staan dat ze de deurbel niet hoorde. Ik liep het trapje naar Jess haar huis af en ik ging onder haar slaapkamerraam staan. ‘’Hé Jess, dumbfuck doe de deur eens open!’’ Ik zag hoe Jess verward haar hoofd uit het raam stak en iets onverstaanbaars mompelde. In de hoop dat ze had gezegd dat ze de deur voor me open zou doen, liep ik het trapje naar haar voordeur weer op en wachtte ik geduldig. Na enkele seconden ging de voordeur inderdaad open en ik liep Jess bijna omver, zo snel probeerde ik naar binnen te komen. ‘’Zo jij bent blij om me te zien’’, zei ze lachend. ‘’Ja, echt ontzettend, maar ik had je liever 10 minuten eerder gezien, toen ik aanbelde, weet je wel’’, zei ik met een licht sarcastische ondertoon. Jess kneep in m’n wangen, op de manier die mijn oude tante Mary ook altijd deed: knijpen, wangen net zolang uitrekken totdat ze minsten een halfuur zo blijven staan. ‘’Je bent zo lekker vrolijk ’s morgens’’, kirde Jess terwijl ze mijn wangen weer losliet. Ik gromde chagrijnig naar de altijd zo vrolijke Jess en ik liet mezelf op de bank neervallen.
‘’Hier om het goed te maken’’, zei Jess lachend terwijl ze me de Starbucks in trok. Toen ik de heerlijke koffiegeur rook was mijn slechte humeur als sneeuw voor de zon verdwenen en met elke slok die ik van mijn Vanilla Late nam werd ik vrolijker. Ja, Jess wist wel hoe ze me op moest vrolijker.
Vrolijk liepen we de Starbucks weer uit, richting Oxford street. Het was een mooie dag vandaag, koud maar wel mooi. Ik genoot ervan om door de straten van Londen te lopen, het was er echt geweldig en er was altijd wel wat te beleven. Ik hield van de stad. Voorzichtig liet ik mezelf op een bankje neervallen terwijl Jess haar gitaarkoffer opende en haar gitaar begon te stemmen. Een aantal mensen bleven al staan kijken naar Jess die aandachtig met haar gitaar bezig was, maar de meeste mensen besteedden er geen aandacht aan en liepen gewoon door.
Het begon schemerig te worden, maar Jess en ik waren nog lang niet klaar. Lachend sloeg Jess wat akkoorden aan en begon ik te zingen. ‘’ Today is gonna be the day that they're gonna throw it back to you. By now, you should've somehow realized what you gotta do. I don't believe that anybody feels the way I do about you now. Backbeat, the word is on the street that the fire in your heart is out. I'm sure you've heard it all before, but you never really had a doubt. I don't believe that anybody feels the way I do about you now. And all the roads we have to walk are winding. And all the lights that lead us there are blinding. There are many things that I would like to say to you, but I don't know how.Because maybe you're gonna be the one that saves me, And after all, you're my wonderwall.’’