Overgave - 49

Heel de dag maakte ik me zorgen over hoe ik het zou kunnen aanpakken. Yue vroeg aan iedereen om raad, maar de meeste ideeën zouden niet werken, besefte ik. ’s Avond in mijn bed zette ik de feiten nog even op rijtje: één, ik moest hier blijven, hoe dan ook. Niet alleen voor mezelf, ook voor de stam. Twee: Yue moest hier blijven, de stam had haar nodig. Drie: vrouwen deden enkel aan heling (of dat zou ik de vuurheer toch wijsmaken). Vier: Yue en Sokka zijn watermeesters. Vijf: de vuurheer zou zo veel mogelijk mensen willen.
Veel bracht dit echter niet op, en ik viel in een onrustige slaap.

“Lizzie, heb je al een plan?”, vroeg Yue hoopvol bij het ontbijt de volgende ochtend.
“Nee”, zuchtte ik. “Ik heb aan het idee gedacht om gewoon te weigeren, maar dat heeft geen zin. Met héél veel geluk zouden we de soldaten die er nu zijn kunnen verslaan, maar dan komen ze met meer, en maken we helemaal geen kans.”
“Dus ik moet toelaten dat ze iedereen gewoon meenemen?”, schrok Yue.
“Ik ben bang van wel”, zuchtte ik. Ik keek haar aan. “Het spijt me. Ik zal proberen de vuurheer te overhalen, maar ik kan niets beloven.”
“Jij kan er niets aan doen”, zuchtte Yue.
“Misschien niet, maar ik wou dat ik dat wel kon”, reageerde ik.