Hoofdstuk acht: Memories • 8.3

Zijn handen rustten op haar schouders en oefenden druk uit. Nog steeds wachtte hij op het antwoord dat ze ging geven. Ze zou niet weggaan voordat ze alles had verteld wat ze wist. Misschien zou hij de schade dan nog wel kunnen beperken. In ieder geval moest hij ervoor zorgen dat geen informatie achterhield waarmee ze hem later te stekken kon nemen. Dat was pas gevaarlijk.
‘En wat als ik dat niet doe? Ga je me dan weer net zo toetakelen als dat je bij die club hebt gedaan?’ Jules haar ademhaling was gejaagd, maar ze was niet van plan om hem te geven wat hij wou hebben. Door de manier waarop ze hier stonden was ze verder beginnen denken. Daardoor was haar geheugen langzaam teruggekomen en wist ze ook weer hoe ze aan de wonde in haar nek kwam. Hij had haar gebeten, daar was ze zeker van. Hij was dan vast ook degene geweest die haar naar huis had gebracht.
Er was iets in Harry’s ogen dat veranderde. De groene kleur die ze normaal hadden, leek even in zwart te veranderen. Ze straalden niets anders dan pure woede uit. Het zorgde er in ieder geval voor dat ze even stil werd. Het was gewoon angstaanjagend om hem zo te zien, en al zeker wanneer je wist dat hij gevaarlijk was. Dat was dan ook nog eens heel erg zacht uitgedrukt..
‘Dat zou je niet moeten weten..’ Het had als een wanhopig gefluister geklonken. Zijn ogen hadden inmiddels alweer hun normale kleur weer terug. Zijn grip op haar lichaam was daarentegen nog een greintje verslapt.
‘Het is gewoon onmogelijk dat je die dingen nog weet..’ bracht hij gefrustreerd uit. Kennelijk zat hij er heel erg mee dat Jules wist wat hij haar had aangedaan. Wat een makkelijke klus moest worden, had hij nu gewoon compleet verpest. Toen Louis het had voorgesteld had het nog zo eenvoudig geklonken, maar dat was het dus helemaal niet.

‘Harry, zou je me alsjeblieft los willen laten? Je doet me pijn.’ Haar stem droeg inderdaad een pijnlijke ondertoon. Zijn vingers die zich om haar armen heen sloten hadden namelijk nogal erg veel kracht. Ze was er haast zeker van dat er morgen blauwe plekken zichtbaar zouden zijn. Nog iets wat ze kon gaan verbergen.
Voor één keer leek hij te luisteren naar wat ze zei, en liet haar armen dan ook langzaam weer los. Zijn aandacht was wel nog steeds op haar gefixeerd aangezien ze nog niet weg mocht. Eerst moest hij dit probleem uit de weg ruimen.
‘Eigenlijk zou ik het je weer moeten laten vergeten,’ mompelde hij zachtjes terwijl hij nog steeds diep nadacht.
‘Maar aangezien het de eerste keer al niet hielp, zal het dat nu ook niet gaan doen vermoed ik,’ concludeerde hij. Er was een grote kans dat ze het zich na een tijdje weer gewoon zou herinneren, en dan waren ze weer op hetzelfde punt. In ieder geval moest hij toch íets doen om zichzelf én Louis veilig te houden.
‘Ik verwacht van jou dat je je mond houdt.. Anders heb je misschien minder geluk dan de vorige keer.’ De dreiging in zijn stem was gewoon niet te missen. Jules wist dan ook direct waar hij het over had. Als ze haar mond niet zou houden, zou dat gewoon resulteren in haar dood. Daar was ze echter nog niet klaar voor.
‘Ik zwijg,’ bevestigde ze. Niet dat ze een andere keuze had.