Mirrors & Moonlight, part 2

Ik probeerde het spiegelgedoe zo snel mogelijk vergeten. Maar als Lola tijdens Frans een heel nest met spinnen in de juffrouw haar haar dumpt, en als Sasha tijdens de lunch een hele boterham met kaas in een keer in haar mond stopt, lukt dat wel.
Na een lange schooldag ben ik eindelijk thuis, ik heb mijn huiswerk gemaakt en heb al gegeten. Lexie is gaan winkelen en blijft bij Lola en Lilee logeren. Ik zit op mijn bed kijk naar de zon die langzaam ondergaat. Het goudoranje licht schijnt door mijn raam. Langzaam wordt het steeds donkerder buiten en verschijnt de maan boven de toppen van de bomen. Ik zucht, sta op en loop naar mijn kledingkast. Stella is beneden met Clair,onze (humeurige) kamermeid, de woonkamer aan het schoonmaken. Niemand zou mij nu kunnen zien... Ik doe de kast open en pak mijn zwart met paarse jurk uit de kast. Ik vind deze jurk zo mooi. Lexie heeft hem ooit voor mij gemaakt. Ze heeft zelf de hele dure stof van mijn moeder ervoor gebruikt. Telkens als ik hem aan heb denk ik aan Lexie’s lach. Ik doe de jurk aan. Langzaam loop ik naar het raam. De jurk sleept een beetje over de grond. Elke stap hoor ik weer hetzelfde schuivende geluid dat de stilte doorbreekt. Ik kijk naar de maan. De maan geeft mij altijd kracht wanneer ik het nodig heb. En als ik het niet nodig heb betoverd hij mij met zijn prachtige zilveren licht. Ik kijk naar de maan en het lijkt of hij meer glinstert dan anders. En een blauwe gloed heeft. Ik schrik van die gedachte. Ineens waait mijn raam open en een krachtige windvlaag laat de jurk om mijn benen wapperen. Ik hoor fluisterende stemmen. Het lijkt alsof ik iemand hoor schreeuwen, gillen, huilen. En zo plots al de windvlaag kwam, ging die ook weer liggen. Ik doe mijn raam dicht en ga even op mijn bed zitten. "Hoorde ik nou echt iemand schreeuwen?" vraag ik zomaar aan het niets. Ik schud mijn hoofd, doe de jurk uit en mijn nachtjapon aan. En ik val na lang liggen draaien in een onrustige slaap.