A ranger/traitor 18

Miko sprong geschrokken overeind.
“Jij bent toch wel de laatste die ik hier verwachtte, wat doe je hier eigenlijk?” vroeg Will geamuseerd. In tegenstelling tot de vorige keer dat Miko hem zag was hij nu een en al opgewektheid. Hij had zijn natte jagersmantel uitgedaan en hoewel Miko de laatste was die over lengte mocht oordelen viel het hem toch op hij klein van stuk deze held toch wel was. Dat was een vreemde onthulling voor iemand die grootgebracht was met verhalen over –letterlijk- grote en sterke helden, inclusief de Skandische die nooit kleiner waren dan twee meter en niet te vergeten die over ridder Arnaut die niet voor hen zou onderdoen. Terwijl hij zich daar nog over verbaasde, besefte hij dat de jager hem zojuist een vraag had gesteld en dat hij die maar beter kon beantwoorden. Voor de tweede keer die nacht vertelde hij zijn verhaal. Terwijl hij aan het woord was, nam de jager hem de hele tijd aandachtig op. Miko voelde zich ongemakkelijk worden en bereide zich al voor op een stroom van bedenkingen, maar toen hij uitgesproken was bleef het geruime tijd stil.
“Dus je merkte dat houtblokken op vreemde wijze verdween, maar waarom wilde je precies weten wat ermee gebeurde? Je had jezelf een hoop problemen bespaard als je gewoon je werk was blijven doen. Het was tenslotte maar brandhout”, zei jager Will uiteindelijk. Miko staarde hem stomverbaasd aan. Dit was niet wat hij verwacht had te horen. Hij had er ook geen antwoord op. Waarom had hij het eigenlijk gedaan? Het was al de tweede keer dat de jager hem een vraag over zijn beweegreden stelde en alweer had hij er geen antwoord op. De eerste keer had hij gezegd dat hij was gaan stelen omdat hij niet wilde dat iemand medelijden met hem had, maar deze keer had het niets te maken met medelijden.
“Ik heb niet echt een goede reden, ik wilde gewoon weten wat er aan de hand was. Ik heb er niet over nagedacht dat het me in de problemen kon brengen”, besloot hij uiteindelijk.