Hoofdstuk acht: Memories • 8.1

Hoofdstuk acht: Memories


‘Oh hell, you can’t be serious..’ Jules stopte abrupt met lopen toen ze bij de grote schoolpoort aankwam. Ze had eerder de neiging om zich terug om te draaien en het schoolgebouw weer in te wandelen. In de voorbije dagen bleef die jongen echt overal opduiken, maar dan ook echt overal. Haar beste vriendin had daar natuurlijk geen problemen mee, maar zelf irriteerde ze zich er echt mateloos aan. Nog even en ze ging die gast gewoon aangeven voor stalking ofzo.
‘Harry!’ Haar ogen rolden kort in haar oogkassen. Niet veel later schoot Emily haar voorbij en voorzag ze de jongen van een uitgebreide knuffel. Jules hief haar armen wanhopig op en schudde afkeurend haar hoofd. Nog iets waar ze zich aan stoorde: Emily die niet anders deed dan over Harry praten. Ze had het nog nooit zo erg voor een jongen gehad.
Ondertussen kon ze zien hoe Harry een kus op Emily’ s wang drukte. Dit zorgde er bijna voor dat ze braakneigingen kreeg. Nooit, maar dan ook nooit zou ze die jongen vertrouwen. Hoeveel charmes hij dan klaarblijkelijk ook mocht hebben.
Toen Emily wegliep omdat ze waarschijnlijk nog iets te regelen had, besloot ze om toch maar eens naar hem toe te gaan. Dan kon ze hem in ieder geval duidelijk maken dat hij haar beste vriendin met rust moest laten. En daarbij had ze nog iets anders waarover ze hem wou aanspreken. Ze zag er misschien dom uit, maar blind was ze in ieder geval niet. Dat besefte de krullenbol nog niet echt volgens haar.
‘Hello Styles.’ Een sarcastische ondertoon vulde haar stem. Ze was helemaal niet van plan om zich vriendelijk voor te doen bij hem. Hij draaide zijn hoofd lichtjes en keek vol verbazing naar het meisje dat tegen hem sprak.
‘Wauw, je praat tegen me.’ Merkte hij droog op, met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Hij was het gewend dat Jules hem compleet negeerde en nooit een woord tegen hem zei. Volgens hem zou ze nog liever van een brug springen dan een conversatie met hem te voeren. Niet dat hij daar problemen mee had.

‘Hmm ja, op dit moment ben ik daar, jammer genoeg, toe genoodzaakt.’ Antwoordde Jules daar weer op. Ze ging zich helemaal niets aantrekken van zijn droge opmerkingen en zijn ongeïnteresseerde uitdrukkingen. Ze zou hem gewoon duidelijk maken waar het op stond, en dan zou ze weer weggaan.
‘Waaraan heb ik jou kostbare tijd dan wel niet te danken?’ Harry speelde haar spelletje zonder enige problemen mee. Door de jaren heen had hij wel heel wat mensenkennis vergaard. Hij wist dus met wat voor ’n persoon hij te maken had.
‘Doe niet zo bijdehand Harry.’ Beet ze hem geïrriteerd toe. Dat was dus nog een ding wat ze zo vervelend aan hem vond. Altijd had hij een antwoord klaar dat gewoon bomvol sarcasme zat. Normaal antwoorden kon hij niet. Harry trok zijn wenkbrauwen kort op en sloeg zijn armen over elkaar voor zijn borst. Goed, gedaan met spelen.
‘Oké, leg me dan uit waarom je opeens de moeite neemt om iets tegen me te zeggen.’ Drong hij nu ongeduldig aan. Hij was van plan om te zeggen dat hij niet de hele dag de tijd had, maar hij had natuurlijk eeuwen de tijd. Die opmerking zou dus wel erg misplaatst zijn.
‘Leg jij me eerst eens uit wat jij enkele dagen geleden op mijn balkon deed..’