--{-@(4)@-}-- Our little secret

Jankend en piepend strompelde ik bij het water vandaan, werd vergiftigd met een gif genaamd paniek dat mijn gedachten binnen een paar seconde lamlegde. Shit, shit, shit! Wat moest ik doen? Wat als ik nu iets had gebroken? Een regel of een wet? Het gif verblindde me, fluisterde in mijn oor dat ik moest rennen. Het water spatte hoog op toen mijn poten er in neer kwamen, landde verkoelend op mijn vacht, maar het kreeg mijn hoofd niet rustig. Ik zocht, zocht naar een plek waar ik even kon rusten, na kon denken. Al snel kwam ik op een open plek aan, maar ik was niet alleen. Ik had niet uitgekeken, stond oog in oog met een man die onder het bloed zat, met een ree bezig was. Angstig stapte ik achteruit, voelde mijn hart in mijn keel slaan bij het zien van de onbekende. Toen ik echter twee stappen had gezet voelde ik ineens iets strak trekken om mijn achterpoot, voelde iets in mijn vlees snijden. Een pijnlijke jank ontsnapte me, waarna ik wild mijn poot terug probeerde te trekken, dat had echter maar een resultaat: nog meer pijn, hevigere pijn. De paniek die net weer een beetje was gaan liggen vlamde weer in alle hevigheid op, spande samen met de angst, waardoor ik volledig verblind werd. Zo erg dat ik geen idee had dat de jongeman dichterbij was gekomen. Pas toen ik zijn bleke hand op de lijn zag landen keek ik op, leek alles even stil te vallen. Het enige wat ik nog hoorde was de stem van mijn angstige hart, een geluid waarvan ik bang was dat hij hem ook zou kunnen horen. ‘Ow, ow, ow…’ mompelde de zwartharige jongen zacht, waarna hij zijn hand naar mijn poot verplaatste. Instinct nam het gelijk van me over, liet me tegenstribbelen, liet me vechten om los te komen. ‘Shht… niet doen… Je maakt het alleen maar erger. Gewoon stilstaan.’ Op de een of andere manier kalmeerde zijn stem me, waarna zijn andere hand even verdween. Hij pakte een mes uit zijn zak, waardoor ik weer naar achter wilde schieten. Zijn greep was echter sterker dan ik, was ijskoud en leek van staal te zijn, waardoor ik niet veel kon uithalen. ‘Niet bang zijn… Shht, je bent zo weer los. ' Kort legde hij het koude staal van het mes op mijn huid, liet daarna in een korte beweging het lijntje knappen, ga f me mijn vrijheid terug. Bewegen kon ik echter nog steeds niet, de angst had mijn spieren nog steeds in zijn greep. ´Zo das beter.´ concludeerde de jongen, waarna hij zijn hand onderzoekend door mijn vacht liet glijden. Bij mijn achterpoot stopte hij uit het niets, floot tussen zijn tanden. ´Dat is wel een gemene wond… Maar dat is zo verholpen.’ Verward keek ik naar achteren, keek verstijfd toe hoe zijn gezicht dichterbij kwam. Zijn koude, natte tong gleed een paar keer over de plek, waarna de pijn als sneeuw voor de zon verdween. Met stomheid geslagen keek ik naar de scherpe hoektanden die hij glimlachend blootgaf. Zijn vinger verplaatste naar zijn mond waarna hij me een knipoog schonk. ‘Shht, ons geheimpje, ok?’ fluisterde hij zachtjes, liet zijn vingers even over mijn kop glijden. Toen zijn vingers verdwenen waren, was ook van hem geen spoor meer te bekennen. Alleen zijn zoete geur hing nog in de lucht en het zachte ritselen van zijn voetstappen in blaadjes fluisterde in mijn oren. Uiteindelijk doofden die geluiden echter ook, waarna ik helemaal alleen was. Gelijk zakte ik door mijn benen, het gebrek aan adrenaline had mijn spieren week gemaakt. Het lange gras kriebelde me, maar ik kon er geen lach uit krijgen. Alles werd me teveel, wat ik net had gezien was de druppel. Luide wanhopige piepjes en gejank echoden door het bos, maar ik kreeg nergens reactie op. Ze zouden er toch voor me zijn? Ze zouden me toch beschermen? Er was toch niets om bang voor te zijn? Nou ik was bang voor alles.