- 056.

Langzaam opende ik mijn ogen en het eerste wat me opviel was, dat ik alleen in de kamer was. Ik wist precies dat ik tegen Louis aan in slaap gevallen was en voor de rest kon ik me niets meer herinneren. Niet dat hij weg was weggaan, helemaal niets. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en kwam overreind. Mijn keel was ontzettend droog en voor een glaasje water moest ik naar de keuken toe. Op mijn sokken wandelde ik naar de gang en meteen hoorde ik het gesprek wat zich in de woonkamer afspeelde.
'Ik wil gewoon dat het veilig is, klaar. Anders ga ik niet mee, dan zeggen jullie de tour maar af.' hoorde ik Louis koppig zeggen en ik wist meteen waar het over ging. Het was mijn schuld dat hij dat nu wou hebben en anders niet op tour wou gaan, alleen vanwege mijn woorden van eerder. Door mij..
'Dan maken we het veilig! We kunnen de tour niet afzeggen, dat weet je zelf ook wel, Lou. We zullen er alles aan doen om haar veilig te houden, oke. Julie zal goed op haar letten.' sprak Liam nu duidelijk uit. Ik had helemaal niet door dat het Louis zo lastig viel dat ik bang was. Ik had het niet moeten zeggen. Och, wat stom van me. Straks ging hij helemaal niet meer op tour, omdat ik bang was. Die fans zouden me dan echt gaan haten. Ik moest hem vertellen dat ik het helemaal niet zo bedoelde, dat ik alleen bang was door die nachtmerrie, dat ik er voor de rest niet over nadacht.
'Ze zal vrijwel al haar tijd door brengen op school, aangezien jij niet thuis bent, maar om te voorkomen dat er iets hier gebeurd, zal ik wel even bellen voor een goede beveiliging, oke?' hoorde ik Zayn nu, terwijl ik mezelf tegen de muur aandrukte en langzaam naar beneden gleed om plaats te nemen op de
grond. Ik bracht de jongens teveel problemen mee. Ik zorgde ervoor dat ze niet normaal op tour konden, maar eerst nog goede beveiliging aan moesten leggen. Ze konden niet weggaan, zonder te denken dat alles verkeerd kon lopen, omdat ze er niet voor me waren. Ik liet mijn hand even door mijn haar glijden en zuchtte diep. Op dat zelfde moment ging de voordeur open en kwam Julie met veel gevloek en gestommel binnen. Dit liet Niall naar de gang stormen en zijn oog viel vrijwel meteen op mij. Hij rende snel naar Julie om haar een kus te geven en kwam toen weer terug bij me.
'Je hebt alles gehoord, he?' vroeg hij zachtjes, terwijl hij naast me op de grond ging zitten. Hij gebaarde achter mijn rug om, dat de andere jongens Julie wilde spreken. Ze wandelde dan – voordat ze eerst een bezorgde blik op me wierp – de woonkamer binnen. Niall glimlachte lief naar me.
'Jullie hoeven niet je tour af te zeggen, hoor. Ik had alleen een nachtmerrie en toen had ik er dingen uitgefloept die niet de bedoeling waren en ik meende het niet. En ik denk er zo wat nooit over na. en-.' 'Misschien, is het ook wel een stukje zekerheid voor ons zelf als we weten dat je veilig bent, in ieder geval thuis. En nee, we zeggen de tour niet af. Maar we gaan er wel alles aandoen om ervoor te zorgen dat je niet alleen bent. Julie zal daarom thuis zijn als je thuis komt en op school ben je ook niet alleen. We gaan ervoor zorgen dat die twee maanden zonder ons, lijken op maar een paar weken. I promise.' Niall keek me even lief aan en had ter geruststelling zijn hand even op mijn been gelegd. Ik keek hem even dankbaar aan. Hij was altijd zo grappig, zo zorgeloos, maar als het even niet goed met je leek te gaan, was hij daar. Hij was zo lief als het maar kon en daar was ik hem echt dankbaar voor..