XXXIV

Alice Potter

Even blijven we elkaar verbaasd aankijken, dan voel ik dat ik rood word en kijk ik snel naar mijn schoenen. Ik kijk even snel achterom, maar James en Lily hebben nog niks door, Remus heeft inmiddels een stap opzij gedaan om me door te laten, maar als ik de deur achter me sluit kijkt hij me verbaasd aan.
‘Lily is bij hem, volgens mij vond ze zijn actie wel geslaagd,’ zeg ik.
Remus knikt even. ‘Hoe gaat het nu met hem?’ Zijn ogen zien er raar uit, het lijkt alsof hij iets probeert te verbergen.
‘Hij mag morgen alweer uit de Ziekenzaal, hij had iets in zijn voet en schouder gebroken,’ mompel ik.
‘Oh, oké,’ zegt hij. Even blijft het stil en staan we ongemakkelijk tegenover elkaar. ‘Wat is er nou eigenlijk precies gebeurd gister?’
‘Ik stond op de gang te wachten op James en toen kwamen er een paar Zwadderaars, het groepje waar ik al een hele tijd door gepest word.’ Remus kijkt me aan, in zijn ogen is nu eindelijk weer een duidelijke emotie te zien; woede. Even aarzel ik, maar dan vertel ik toch verder. ‘James kwam en toen gaf hij mij zijn toverstok. Ik pakte die van een van de Zwadderaars af en toen sloeg James hem en toen kwam die andere op hem af stormen en die heeft hem een paar keer goed geraakt voordat ik er iets tegen kon doen.’ Ik raffel mijn verhaal een beetje af, maar het was eng om Remus zo te zien. Hij is altijd zo rustig en aardig, ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn als hij echt boos zou worden.
Remus kijkt even naar beneden en knikt dan. Hij haalt een paar keer diep adem voordat hij me weer aankijkt. Zijn ogen zijn weer als net, haast emotieloos. ‘Welke spreuk heb je gebruikt?’ Hij grijnst, maar zijn ogen blijven hetzelfde.
Ik glimlach. ‘Diminuendo.’
‘Werkt dat op mensen?’ Hij kijkt me oprecht verbaasd aan.
‘Blijkbaar. Hij kwam nog ongeveer tot James’ knie.
Remus grinnikt even, overtuigend dit keer. ‘Briljant,’ mompelt hij.
‘James vond het niet goed genoeg, omdat het niet pijnlijk was.’
‘Volgens mij zal de tegenspreuk aardig pijnlijk zijn hoor.’ Remus grijnst.
‘Als ze die al kunnen verzinnen.’ Ik lach even. Als ik Remus aankijk, zie ik echter dat hij dat niet doet, hij kijkt naar iets achter me en zijn gezicht betrekt.