12 -- The End

Met tranen in mijn ogen bekijk ik de beelden van het liedje terug. Het is prachtig gezongen en telkens krijg ik er weer tranen van in mijn ogen. Tranen van geluk en tranen van verdriet. Na die dag is Harry gebleven, zeker na het nieuws dat ik heb gekregen. Het meer dan heftige nieuws dat ik niet meer lang te leven heb. Maddy is ook elke dag gekomen. Elke dag om me weer op te vrolijken, net als de jongens. Ze zijn de afgelopen dagen bijna 24/7 bij me geweest. Om ervoor te zorgen dat ze me nog leren kennen, om me op te vrolijke, me te laten lachen. Gewoon om er voor me te zijn en de beste tijd van mijn korte leventje te geven. Elke dag na het nieuws ben ik in Harry zijn armen in slaap gevallen. Huilend, tot zijn shirt doorweekt was, tot de wallen onze ogen tekende. Elke dag sinds het slechte nieuws. En nu? Nu is het zover. Ik voel het aan alles. Ik voel het binnen in mij. Ik voel mijn vurige hoop, liefde en vechtlust doven als een vallende ster. Het is zover. Mijn tijd is gekomen…

‘Alsjeblieft, blijf vol houden’, smeekt Harry me. Zijn hese stem is nog heser dan normaal. Zijn woorden zijn dan ook slechts een fluistering van de gevoelens die niet kan uiten. Tranen doorweken zijn bolle wangetjes. Zijn wimpers zijn nat, waardoor ze nog zwarter zijn en zijn ogen nog groener lijken. ‘Alsjeblieft, Elaine. Ik kan niet meer zonder je’, smeekt hij nogmaals. Zijn vingers verstrengelt me de mijne. Ik blijf vechten, voor hem. Ik wil blijven vechten. Ik wil doorgaan, maar het lukt niet. Ik voel hoe mijn hart rustiger begint te kloppen en mijn ogen willen sluiten, maar blijven vechten. Het is mijn tijd, maar dat wil ik niet.
‘Hoe gaat het?’ Vraagt Niall die buiten adem binnen stormt. ‘Ik wil niet nog iemand kwijt raken’, snikt Louis, die in de armen van Liam naar binnen wordt gedragen. ‘Ik wil helemaal niemand kwijt raken’, zegt Zayn en hij laat zich naast me op bed vallen. ‘Sorry jongens’, mompel ik verdrietig. Ook al dacht ik dat mijn tranen inmiddels waren opgedroogd. Dat ik het geaccepteerd had, om te gaan, stromen de tranen nu als kleine riviertjes over mijn wangen. Ze proeven zout op mijn lippen. Een smaak nog zouter dan de zee. De zee waar ik als klein meisje altijd heen ging met mijn ouders. ‘Kunnen jullie haar dan niet helpen?’ Vraagt Harry wanhopig aan de verpleegster die binnenkomt. ‘We hebben alles geprobeerd. Het goede nieuws is dat als ze haar ogen dicht doet, ze gewoon in slaap valt. Ze zal geen pijn hebben’, antwoord ze. Kwaad slaat Harry met zijn vuisten tegen de muur. Puur van radeloosheid en wanhoop. ‘Harry, kom hier’, zeg ik zwakjes. Meteen loopt hij naar me toe en knielt bij me neer. Onze vingers verstrengeld alsof mijn leven ervan af hangt. ‘Ik heb je gewaarschuwd’, zeg ik met een flauwe glimlach. ‘Voor wat?’ Piept Harry hees. ‘Je moet geen vriendin vinden in het ziekenhuis’, zeg ik. Harry zijn mondhoeken krullen flauwtjes omhoog. ‘Ik kan het ook niet helpen dat ik verliefd op je ben geworden’, fluistert hij hees. Tranen lopen over mijn wangen, tranen lopen over zijn wangen. Samen vallen ze naar beneden en spatten in een als een druppel van ware liefde. ‘Beloof me, dat je iemand vindt die wél goed voor je is’, fluister ik. ‘Belooft’, fluistert hij. ‘Beloof me ook, dat je me nooit meer vergeet’, fluister ik nogmaals. ‘Dat zal ik nooit doen’, fluistert hij. Hij gaat op bed zitten en trekt mij in zijn armen. ‘Ik hou van je’, fluister ik. Mijn betraande ogen vinden zijn betraande ogen en laten een spoor van liefde achter. ‘Ik ook van jou’, fluistert hij terug. Zachtjes wiegt hij me huilend heen en weer. Zachtjes begint hij te zingen. Hees, maar mooi. Het prachtige slaapliedje dat hij voor me heeft geschreven. Het prachtige liedje dat bij zijn prachtig hese stem past.
Hij blijft net zolang zingen, tot ik mijn ogen langzaam sluit en in slaap val. Zijn warmte als een deken om mij heen, een slaapliedje met perfecte stem. Ik kon het niet, ik kon niet meer vechten. Harry blijft me heen en weer wiegen, huilen en zingen. Net zolang, tot de dokters mij uit zijn armen moeten trekken. Net zolang tot hij zijn grote liefde moet laten gaan. Net zolang tot hij gebroken bij zijn vrienden achterblijft. Net zolang totdat zijn tranen zijn opgedroogd…

“'As the spring in its bloom, the summer stars and the moon,
Come and dance with me my love and we will be one.
We go together,
I promise forever, everyday together,
I live with you.
As the leafs and the trees, the oceans celebrate you and me.
We will live to see many days, and we will dream, we'll dream.
We go together, I promise forever, everyday together,
I live with you.”