Hoofdstuk zeven: Hallucination • 7.1

Hoofdstuk zeven: Hallucination


Matthew had left the building a long time ago.
Het was inmiddels alweer één uur ‘s nachts. Normaal gezien was dit een tijdstip waarop de meeste mensen al lekker in hun bed lagen te slapen. Ook Jules lag in haar bed, alleen het slapende gedeelte ontbrak er bij haar. Ze kon de slaap gewoon niet vatten. Deels door de, nog steeds, stekende pijn in haar nek, maar ook door de gedachten die door haar hoofd spookten. Ze kon het gewoon niet loslaten.
Het was ondertussen al niet meer op twee handen te tellen hoe vaak ze zich al had omgedraaid. Waarschijnlijk zouden er nog talloze keren bij gaan komen in de loop van de avond. Op dit moment lag ze gewoon op haar rug.
Haar ogen dwaalden langzaam door de donkere kamer, ook al viel er niet ongelooflijk veel te zien. Ze bleven hangen bij het raam dat zich in haar kamer bevond. De gordijnen trok ze nooit dicht wanneer ze ging slapen. Zo kwam er tenminste toch nog een beetje licht haar kamer binnen. Afkomstig van de felle maan die dan hoog aan de hemel stond.
Er was eigenlijk maar één bepaald onderwerp waaraan ze steeds weer moest denken. Het had bruine krullen, groene ogen en ze haar beste vriendin hing nog net niet aan zijn benen. Het noemde zichzelf Harry, maar ze vertrouwde hem voor geen haar. Eigenlijk had ze niet eens een idee waarom, maar een klein stemmetje in haar hoofd zei dat ze maar beter uit zijn buurt kon blijven. Vreemd genoeg had ze de neiging om naar dat stemmetje te gaan luisteren. Een diepe zucht ontsnapte nog uit haar mond.
Ze snapte überhaupt niet eens waarom Emily zo over van hem was. Ze kende hem nog niet eens een vol uur, en dan deed ze al alsof ze bijna een relatie met hem had. In ieder geval kon ze haar misschien wel ompraten zodat ze zich wat normaler zou gaan gedragen.

En dan was er nog een ding waaraan ze zich mateloos irriteerde. Het feit dat ze niet meer wist wat er gisteravond gebeurd was, klopte gewoon niet. Ofwel had er iemand op de één of andere manier met haar geheugen zitten kloten. Al klonk dat niet echt realistisch, maar ze moest toch een reden kunnen verzinnen.
Haar handen zaten echt letterlijk in haar haren terwijl ze zichzelf gek maakte met allerlei vreemde suggesties. Misschien was het gewoon beter om het hele gedoe te vergeten en te focussen op andere dingen. Dingen die veel belangrijker waren.
Net toen ze haar ogen wou gaan sluiten in een poging om wat slaap te krijgen, zag ze iets bewegen. Het was moeilijk om te zien, maar ze had het wel degelijk opgemerkt. Het leek net op een zwarte gedaante die voor haar raam bewoog. Maar dat was gewoon onmogelijk, tenzij die persoon een ladder helemaal had meegesleurd en die tegen de geven had geplaatst. Met gefronste wenkbrauwen bleef ze nog een tijdje naar het raam kijken. Ze zag echter niets meer, maar voelde zich toch niet helemaal op zich gemak.