O28.

Ze gooit haar wulpse, chocolade bruine haar naar achter en lacht nog steeds vriendelijk naar me. "Harry? Ik ken een jongen die zo heet."
Ik moet meteen lachen, "Nee, niet Harry Potter."
Voor de laatste keer kijk ik op mijn blackberry, besluit dat het geen zin heeft en steek hem dan in mijn broekzak, het was ondertussen al 6 uur 's ochtends.
"Nee, natuurlijk niet die." Grappig eigenlijk, we bevinden ons in King's Cross, dat is waar Harry Potter op de trein stapte naar Hogwarts.
"Nee, ik ken een Harry Styles." zegt ze snel daarop volgend, "Zo'n oen. Die zal het vast niet zijn, toch?"
Ik proest bijna mijn koffie uit over de tafel, ze noemde hem net een oen? Ik sta op en grijns naar haar, een vuile grijns die door drenkt lijkt te zijn met al het afval van de straten in Londen. "Oh, je kent hem?"
Mijn lip krult gevaarlijk omhoog, maar ik zeg verder niets en loop van haar weg. Ze was toch op 'doorreis'? Hoe kan ze hier dan überhaupt iemand kennen? Hoe kent ze Harry?
Ik zet de gedachten van me af en wandel doelloos, met mijn koffie in mijn hand, door Kings Cross. Het was vrij verlaten, een heel peron zonder ook maar 1 persoon.
Ik houdt er van op plaatsen voor mezelf te hebben, als je Kings Cross voor jezelf hebt, ben je wel heel goed.
Ik ga op een bank zitten en staar naar de nu nog vlekkeloze vloer, tegen 9 uur zou die al vol met vuil liggen.
Ik haal onbewust weer mijn blackberry boven, een lege achtergrond, maar ik beeld me in dat Harry erop staat, de jongen waar ik van droomde.
Ik scroll door mijn contactlijst en vind dat ik ben gestopt met scrollen bij zijn naam, mijn duim beweegt automatisch naar de beltoets en ik houd de telefoon stevig tegen mijn oor geduwd.
Na veel gerommel hoor ik zijn hese stem, die klinkt alsof die nog niet eerder gebruikt was die dag. "Hallo?" vraagt hij in de war.
"Ik heb van je gedroomd, Harry."