65-

Felix PoV
Volterra leek niet meer wat het ooit geweest was, het was er stukken rustiger, stiller, je zou bijna zeggen dat de meerderheid van de vampiers depressief begon te worden. Lilly weg, Aro weg, Marcus weg, Jane weg -iets waar Alec het dan weer moeilijk mee had, meer dan de rest die zich nu meer op hun gemak voelden- Caius weg. De gangen leken verschrikkelijk stil zonder Elisabeth die door de gangen heen rende. Al meer dan 16 jaar, was er altijd wel 1 iemand geweest die door gangen liep en lachte voor het hele gebouw; meestal Elisabeth, en anders Aro wel maar nu... Ik was al van mijn straf af, 2 weken zonder iets te kunnen zien, horen, voelen, ... ik ... Aro wist heel erg goed wat hij me aandeed, Alec vond het jammer dat hij het had moeten doen, voor een vampier was het dus niets anders dan opgesloten zitten in je eigen hoofd. Het enige waar je aan kon denken, waren de dingen die je misdaan had. Ik had verschrikkelijk veel misdaan, en had dus ook ruimschoots de tijd gehad om erover na te denken. De eerste dag was het idee een paar keer in mijn hoofd gekomen om gewoon op te staan en weg te lopen, maar het was waanzin. Ik kon niets zien, voelen, zeggen... hier zat het vol met getrainde vechters, vampiers die me heel gemakkelijk aan stukken zouden kunnen scheuren zonder dat ik het voelde, of ik zou het huis helemaal kapot lopen; in de zon lopen, de stad afbreken. plus; ik zou niet weten waar ik heen ging; ik kon geen geuren op vangen, voelde niet of ik ergens doorliep, ik zou de hele wereld naar de vaantjes kunnen helpen, tot ik uit Alecs bereik was. Maar wat als lilly hier ook ergens was, ze was menselijk, en door het ding waar ik haar mee opgezadeld had, dat ding waar ze ook nog eens van hield -menselijke zwakte, zeg dat wel- was ze extra kwetsbaar.. Ik zat mijn straf uit, probeerde me haar gezicht voor te stellen, zonder het gevoel van tijd was het moeilijk om te weten hoe ze er ongeveer zou uitzien. Op het moment dat ik mijn zintuigen terug keek, na twee weken, had ik mezelf al meer dan 30 keer voorgesteld dat Elisabeth zou moeten bevallen zijn. Na twee weken kon het nog niet, dat wist ik ook, maar ... iets zorgde ervoor dat ik leek te vergeten dat het twee weken was... alsof ik al jaren opgesloten zat.

Na een tijd kwam Caius terug naar huis, toen Alec hem zo vriendelijk mogelijk vroeg naar Master Aro, Master Marcus, Lady Elisabeth en vooral naar Jane, leek hij niet echt in de mood om het allemaal te vertellen. 'Toen ik vertrok waren ze nog heel.' zei hij, alsof de CUllens in de tussentijd meer dan 3 getrainde vechters zouden uitschakelen. Wel, ze waren natuurlijk met 6 meer en hadden nog een stuk of 5 hondjes maar... zoiets zouden ze niet doen, lilly zou het niet hebben toegestaan, dat wist ik gewoon. Hoop ik. 'Jane... heeft een 2e dochter gevonden... of ze heeft er eindelijk contact mee..' zei Caius terwijl hij verveeld over zijn troon hing. Alec keek hem verbaast aan. 'Blijkbaar is Rosalie Cullen een van haar Weet ik veel hoeveel achterkleinkinderen. Je nichtje is dus terecht.' zei hij, het was duidelijk dat hij geen voorstander was van de verbroedering tussen ons en de Cullens. 'Oh, Felix, my dear boy waar ben je?' riep hij op een toontje dat duidelijk maakte dat hij probeerde om Aro's enthousiasme na te doen. Ik zette een stap vooruit. 'Perfect.' mompelde hij zacht. 'Ik moet je nog feliciteren.' zei hij met een glimlachje. 'Aro is in de wolken met je... bedprestaties.' zei hij met een spottende glimlach, ik boog mijn hoofd. 'Lilly is op dit moment aan het veranderen in een vampier, na haar extreem bloederige bevalling -ik snap echt niet hoe Carlisle en Edward dat uithouden, ik zou haar bijna vermoord hebben, hoe graag ik dat kleine etterbakje ook heb- en is toevallig ook moeder geworden.' vervolgde hij na zijn nogal.. oneerbiedige grap. 'Proficiat, pappa. Wij hadden er met ons 3en 1tje, een klein meisje waar we onze handen aan vol hadden, maar ik zou echt niet graag in jou schoenen staan.' zei hij, Caius hield me expres in spanning. Ik merkte dat Alec ook hunkerde naar meer uitleg, en zowat alle vampiers luisterden nieuwsgierig. 'Het zijn er z.e.v.e.n.' zei hij zacht. ik knipperde een paar keer met mijn ogen. 'Excuse me?' vroeg ik zacht, ik dacht dat Alec zichzelf bijna verslikt had in zijn eigen gif. 'Zeven kindjes voor jou, wat betekend 7 kleinkinderen voor ons.' zei Hij met een irritante glimlach. En daarna werd hij weer zichzelf. Hij deed teken dat ik kon gaan. Buiten probeerde Alec me weer bij zinnen te brengen, hij glimlachte. 'Wel, Caius heeft gelijk, proficiat papa.' zei hij met een grijns. ik keek naar hem. 'Nu kan jij je oud gaan voelen.' zei ik bitter, Alec keek me vragend aan. 'Je tweelingszus is net oma geworden.' zei ik, en ik hoorde Caius lachen in de troonzaal. Ik had hem nog nooit zo gezien, en ik wist niet dat het misschien was om een ander gevoel te verbergen. Angst, want misschien had hij het nog niet door, maar als Lilly besloot om bij de Cullens te blijven, waren die over 7 jaar met 17 volwassen vampiers... dan wou ik zijn reactie eens zien.

Naha, derde keer vragen om reacties!
Bij hmmm, 15 reacties ga ik pas verder...