- 054.

'Hey nerdje.' Louis kwam de kamer binnengewandeld en gaf me een kus zodra hij bij me stond. Ik had me heerlijk tegen me kussen aangenesteld, maar nu hij er was, zou ik nog lekkerder gaan zitten. De boeken lagen voor mijn neus. Een week school was voorbij en we waren inmiddels ook al weer een week dichter bij het vertrek van hem. Ik wou er niet over nadenken, dat ik gewoon twee maanden zonder hem moest. Het feit dat hij me elke dag zou bellen, stimuleerde ook niet echt. Ik was er behoorlijk aangewend om elke dag bij hem te zijn en het feit dat we nu niet mee mochten, was dan ook echt een teleurstelling. Hij gaf me een seintje dat hij achter me wilde zitten en ik maakte plaats voor hem, om vervolgens meteen weer tegen hem aan te leunen.
'Ik heb nog zoveel te leren om weer bij te raken en het enige wat ik wil is tijd door brengen met jou.' jammerde ik, terwijl ik me half naar hem toe draaide en hem toen aankeek. Hij glimlachte, drukte een kus op mijn lippen en trok me toen dichter in zijn armen.
'Ik ben toch nu bij je. Heb je een beetje van beide.' zei hij glimlachend, terwijl hij me een knipoog gaf. Ik schudde mijn hoofd. Altijd als ik tegen hem aan hing voor een tijdje, viel ik in slaap. Dat was vroeger zo, dat was nu nog steeds zo. Iets aan hem maakte me rustig, liet me kalmeren, wanneer dan ook. 'Je geeft wel een beetje snel op, he. Heb ik zo'n slechte invloed op je?'
Ik knikte. Hij kietelde me even in mijn zij om wraak te nemen op mijn opmerking en ik probeerde uit zijn greep vandaan te komen. Dit werkte echter niet en ik gilde het uit van het lachen, omdat hij niet stopte. Wel werd het kietelen langzaam minder en ik merkte dat ik bijna uit zijn greep was. Hij had het ook door en sloeg weer wat sterker zijn armen om me heen. Ik liet mijn hoofd tegen zijn borst zakken en veegde de tranen van de kietelbui weg. 'Ik meen het, ik wil alleen maar bij je zijn. Ik ga je zo missen als je twee maanden weg bent.'
'Ah joh, je hebt het zo druk met leren dat je me niet eens mist.' mompelde hij nochalant en ik draaide me om. Ik gaf hem een zachte klap tegen zijn borst en mompelde dat dat echt helemaal niet waar was. Lachend drukte hij een kus op mijn voorhoofd. 'Was ook maar een grapje, hoor.'
Ik zuchtte en ging er voor de rest niet meer op in. Ik voelde hoe zijn hand wat speelde met een plukje haar en omdat ik redelijk veel te doen had de afgelopen week, voelde ik al snel hoe ik langzaam wegzakte in slaap. Ik wilde het niet, maar ik lag redelijk comfortabel tegen hem aan en het was gewoon rustgevend..

'Louis, het is tijd om te gaan!' riep Liam, die al in de bus stond en ik voelde zijn lippen nog voor een keer op de mijne. Julie stond naast me en zwaaide nog een laatste keer naar Niall, die zich met moeite groot hield. Louis wandelde snel naar de bus en draaide zich nog een keer naar me toe om me een luchtkus toe te werpen. Ik zwaaide kleintjes naar hem en keek even naar Julie, die het ook niet echt leuk vond om de jongens te zien vertrekken. We waren er zo aan gewend dat ze er waren, dat het gewoon niet kon. Twee maanden lang zonder Louis, zonder all of them.
'Kom, we hebben nog heel veel seizoenen van One Three Hill te kijken.' Glimlachte Julie, zodra de bus eenmaal uitzicht was en ik liep met haar mee, weer het appartement binnen. Zodra we het woongedeelte hadden bereikt, excuseerde ik me even en wandelde ik snel naar mijn kamer om mijn, mobiel te pakken. Meteen zag ik dat ik een smsje had en ik klikte hem even kort aan. I miss you, x, snel typte ik een berichtje terug. Al die tijd had ik met mijn rug naar de deur gestaan en dus niks gehoord. Plots werden er twee armen om mijn middel geslagen.
'Hi lovely, missed me?' Hoorde ik die ozo bekende stem en ik gilde even kort, hij was hier..

Even mijn lezertjes op scherp stellen. did it work? x