Hoofdstuk achttien: It'll be okay • 18.2

Belle voelde hoe zijn hand geruststellend over haar arm wreef. Het was een kleine beweging die hij telkens herhaalde, maar het voelde wel goed aan. Haar hoofd rustte nog steeds tegen zijn borstkas waar ze in zichzelf zijn hartslagen telde. Misschien was het beter om gewoon te vertellen wat er scheelde. Het zou wel eens kunnen opluchten om het aan iemand te vertellen. Dat hoopte ze althans.
‘Liam?’ Haar stem klonk een stuk zachter dan dat ze in eerste instantie bedoeld had. Ze vroeg zich zelfs af of hij het wel had kunnen horen. In ieder geval bewoog zijn hand nog steeds rustig over haar arm heen.
‘Hmm?’ Met dit geluidje gaf hij aan dat hij naar haar luisterde. Hij voelde hoe haar wijsvinger een spoor van figuurtjes achterliet op zijn borstkas. Het kriebelde een beetje, maar daar kon hij best mee leven. Rustig wachtte hij af tot het moment dat ze weer zou gaan praten. Er zat geen haast achter. Voor haar zou hij alle tijd van de wereld vrijmaken.
Belle liet haar vinger weer zakken en liet een diepe zucht ontsnappen. Ze zou het normaal gezien niet mogen vertellen omdat ze het simpelweg gewoon beloofd had. Maar ze haatte het gewoon om alleen te zijn in die situatie, ze had iemand nodig om haar hart bij te luchten. En Liam was daar de geschikte persoon voor.
‘Ik heb niet zomaar een foto van mijn broer als achtergrond.’ Gooide ze er dan uiteindelijk maar gewoon uit. Niet dat hij nu beter zou gaan begrijpen waarom het dan wel zo was. Dat zou ze hem zometeen dan wel gewoon uitleggen. Voor zover ze dat zou kunnen doen.
‘Waarom dan wel?’ Liam hield zich nog steeds rustig, maar hij stelde de vraag voor het geval ze weer stil zou vallen. Hij herinnerde zich de ruzie nog goed, en hij wou dan wel eens weten waarom die jongen op haar achtergrond stond. Misschien dat hij het dan iets beter kon begrijpen en haar kon helpen.

‘Hij heeft in het verleden nogal wat problemen gehad, en daar zit hij nu nog steeds mee.’ Antwoordde Belle na een tijdje op zijn vraag. Ze was de enige aan wie haar broer het verteld had. Zelfs haar eigen ouders wisten er niets van, en ze had hem moeten beloven dat ze haar mond zou houden. Tot nu toe had ze dat ook altijd gedaan.
‘Ik maak me gewoon zo ontzettend veel zorgen om hem.’ Voegde ze er daarna nog aan toe. Iedere keer weer was ze ongelooflijk bang dat er iets met hem ging gebeuren. Ze zou niet kunnen leven met het idee dat hij er op een dag niet meer zou zijn, of toch niet meer bij haar. Ze hadden een sterke band, dat kon iedereen gewoon zien. En daarbij was het gewoon simpelweg haar grote broer, die had ze nodig.
Liam trok haar automatisch nog wat dichter tegen zich aan en fluisterde enkele geruststellende woordjes in haar oor. Hij kon best begrijpen dat ze zich zorgen maakte om haar broer. Zo ging het bij hem ook als zijn zus één of ander probleem had. Om de een of andere manier gaf hij altijd meer om haar, dan om zichzelf. Zo zaten dat soort dingen nu eenmaal in elkaar. In ieder geval was hij wel blij dat ze het hem verteld had. Op die manier kon hij het allemaal iets beter begrijpen en was het niet zo vaag. Nu wist hij ook wat er scheelde wanneer ze zich weer eens down voelde.
Hij boog zijn hoofd een beetje en drukte een kus op haar wang waarna hij nog enkele woorden naar haar fluisterde.
‘Shhh, it’ll be okay..’