Hoofdstuk achttien: It'll be okay • 18.1

Hoofdstuk achttien: It'll be okay


Zijn hand tastte in niets anders dan een grote leegte. Het enige wat hij kon voelen was het witte deken dat rommelig op het bed lag. Hoorde hij normaal gezien nu geen ander lichaam te voelen? De gedachte dat hij alleen in bed lag verontrustte hem. Na een diepe zucht opende hij langzaam zijn ogen die nog slaperig aanvoelden. Hij had gelijk, er was alleen maar een lege ruimte naast zich in het bed.
Zijn ogen flitsten aan een razend tempo door zijn slaapkamer heen. Er was geen centimeter die hij oversloeg in de hoop haar ergens te zien. Hij kon zich namelijk niet indenken dat ze gewoon weg zou gaan, zonder iets te zeggen. In ieder geval niet na wat er gisterenavond nog tussen hen gebeurd was. Zo zat ze niet in elkaar.
Het raamkozijn, dat was de plek waar zijn ogen halt hielden. Haar ogen staarden via het glas naar buiten toe. Het waterige zonnetje dat enkele van haar stralen de kamer binnen wierp, lieten de perfecte lichtinval zien. Het leek net alsof er gewoon een engel in zijn kamer aanwezig was. Roerloos, en met haar bruine haren over haar schouder heen geslagen. Zijn geruite hemd dat ze had aangetrokken, maar dat toch nog steeds haar benen liet zien. Haar benen die een egale bruine kleur hadden. Ze had niet eens zon nodig om er bruiner uit te zien, ze had vanzelf al zo’n gloed.
Met enige moeite duwde hij zichzelf half overeind op zijn armen. Het liefst had hij gewoon nog een tijdje naar haar prachtige verschijning willen kijken. Toch had hij de indruk dat er iets niet helemaal klopte. Langzaam duwde hij het deken van zich af en zwierde hij zijn benen over de rand van het bed. In een vlugge beweging trok hij snel een boxer aan waarna hij in haar richting liep.

Belle zag Liam’s weerspiegeling in het raam en draaide haar hoofd lichtjes. Het enige wat hij droeg was een boxer, maar dat was helemaal geen probleem. Ze dwong zichzelf om een kleine glimlach te laten zien, alleen bereikte die nooit haar ogen. Daar was nog steeds een spoor van droevigheid in af te lezen.
Bijna automatisch schoof ze een stukje naar voren om plaats te maken voor Liam. Hij ging met zijn rug tegen het raam zitten, zijn benen hingen gewoon over de rand. Ze schoof weer tegen hem aan en legde haar hoofd tegen zijn borst. Het ritmische geluid van zijn kloppend hart drong haar oren binnen. Het viel niet te ontkennen dat het haar meer op haar gemak stelde. Dat deed het altijd.
Liam sloeg zijn armen om het meisje heen en drukte een kus op haar haren. Zijn kin bleef lichtjes rusten op haar hoofd. Ze zeiden niets, dat was ook helemaal niet nodig. Hij wist wel dat er iets scheelde, maar ze zou het vertellen wanneer ze dat zelf wou. Ze hoefde zich helemaal niet verplicht te voelen om alles aan hem te vertellen. Hij zou haar helemaal nergens toe verplichten.
Het enige wat hij oprecht hoopte, was dat er niets ernstigs aan de hand zou zijn. In dat geval had hij liever dat ze het er gewoon uitgooide. Misschien zou hij haar dan wel kunnen helpen, met wat het dan ook mocht zijn. Dat zou hij eigenlijk sowieso wel doen. Zij was tenslotte degene die hem met zijn probleem had geholpen en nog steeds hielp. Het zou wel erg egoïstisch van hem zijn als hij haar nu in de steek zou laten.