XXVI

Alice Potter

Even blijft het stil, terwijl het groepje verbaasd naar James kijkt die met grote passen op ons af komt lopen. Nog nooit hebben ze mogen meemaken dat iemand het voor me opnam. Dat is niet heel raar, ik namelijk ook niet. In eerste instantie wil ik glimlachen, maar al gauw betrekt mijn gezicht. James kan het in zijn eentje nooit opnemen tegen de vier Zwadderaars. Ik krijg de neiging mezelf voor mijn gezicht te slaan als ik me bedenk dat ik zelf ook kan helpen, maar ik heb geen zin om de stilte te doorbreken.
‘Zo zo, heb je vriendjes gemaakt?’ Dylan grijnst. ‘Nou, geen zorgen hoor, daar zal je snel genoeg weer vanaf zijn. Of beter gezegd, zij zullen snel genoeg weer van jou af zijn.’
Ik wil mijn toverstok pakken, maar merk dan dat mijn zakken leeg zijn. Steeds paniekeriger tast ik mijn gewaad af, op zoek naar mijn geliefde stok. Altijd heb ik hem bij me, maar als ik hem een keer echt nodig heb…
Verslagen kijk ik naar James, het groepje dat net zo dreigend voor mij stond, staat nu voor hem. Hij ziet dat ik geen stok heb en pakt die van hem. Maar in plaats van deze op het groepje te richten, gooit hij hem naar mij. Met een rare beweging weet ik hem op te vangen en kijk James geschrokken aan.
‘Ik geef je één waarschuwing en daar kan je beter naar luisteren ook,’ zegt James en hij kijkt Dylan dreigend aan. ‘Je laat mijn zusje met rust en blijft de komende jaren uit haar buurt, of je bent nog lang niet van me af.’ James zet bij elke paar woorden een stapje naar voren, en Dylan een stapje naar achter. ‘Ik zal je het hele jaar achtervolgen en desnoods ervoor zorgen dat ik blijf zitten, zodat ik het twee jaar kan doen, maar je zal boeten voor wat je haar hebt aangedaan.’
Even kan Dylan alleen maar met grote ogen naar hem kijken, maar dan herstelt hij zich. Hij lacht even en kijkt naar zijn vrienden. Of misschien wil hij alleen maar weten of ze er nog zijn. Dan pakt hij zijn toverstok en richt hem op James. ‘Wat ga je doen dan?’
‘Expelliarmus!’ Mijn stem klinkt raar en pas als ik zijn toverstok opvang, besef ik volledig dat ik degene was die dat riep.
James grijnst. ‘Wat ga je doen dan?’ Hij haalt uit en niet veel later ligt Dylan op de grond. Katherin slaakt geschrokken een gil en samen met Chelsey sleurt ze Dylan overeind. Danny slaakt een soort van oerkreet en rent op James af. Hij is dan misschien dom, hij is wel ontzettend sterk. James heeft geen enkele kans en voordat ik in kan grijpen heeft hij James al een paar keer geraakt.