Hoofdstuk zes: What the hell • 6.1

Hoofdstuk zes: What the hell


‘Ik ben thuis!’ Jules liet de deur achter zich in het slot vallen en wachtte op een antwoord. Dat antwoord kreeg ze echter niet, het bleef stil. Met een diepe zucht gooide ze haar tas op de grond en begon ze haar jas open te maken. Haar moeder was dus zoals verwacht nog niet thuis, maar haar vader kon ieder moment arriveren. Ze moest het zich in de tussentijd dan maar gemakkelijk maken.
Haar gedachten zaten nog steeds bij de jongen van in de winkel. Harry dus. Ze snapte niet waarom Emily zich zo gemakkelijk had laten inpakken en haar mond dan ook nog eens niet over hem kon houden. Ze kende hem nog maar zo’n tien minuten! En daarbij was er iets aan hem wat ze helemaal niet vertrouwde, al kon ze niet precies aanduiden wat dat was.
Met haar voet trapte ze haar tas wat dichter naar de muur toe. Ze zou straks haar huiswerk wel even bekijken, daar had ze nu helemaal geen zin in. Niet dat dat anders wel zo was, want haar huiswerk zou ze nog liever in brand steken dan het te maken. Al zou dat waarschijnlijk niet echt goed voor haar cijfers zijn.
Haar hand schoot automatisch naar haar broekzak toen ze iets voelde trillen. Het geluid van haar gsm stond nog steeds op stil van in het klaslokaal. Anders zou ze hem kwijt geraken wanneer het ding af zou gaan. Haar ogen keken naar de naam die op het scherm verscheen, een naam waarbij ze alleen maar kon glimlachen.
‘Hey Matt!’ Begroette ze haar beste vriend vrolijk. Ze had geen idee hoe ze hem anders moest noemen. Het label van vriendje leek haar namelijk nog niet echt toepasselijk. Al begreep ze zelf niet eens hoe het nu eigenlijk tussen hen zat.
‘Hi love, how’s life?’ Zelfs door de telefoon klonk zijn stem nog prachtig. Hoe flikte hij het toch om altijd zo perfect te zijn terwijl ze bij zichzelf alleen maar dingen aan te merken had? Hij moest een geheime tactiek hebben.

‘Hmm, zoals gewoonlijk.’ Mompelde Jules terwijl ze zich in de zetel liet zakken. De wonde in haar nek deed nog steeds veel pijn, en dat kon je ook lichtjes horen aan haar stem. Ook Matthew had dit opgemerkt.
‘Dat klinkt niet echt goed.’ Constateerde hij waardoor Jules een moeilijk gezicht trok. Nog zoiets: hij wist altijd wel te zeggen wanneer het niet goed met haar ging of wanneer ze ergens mee zat. Hoe hard ze ook telkens weer haar best deed om het te verbergen, hij zag het altijd.
‘Gewoon wat hoofdpijn.’ Loog ze dan maar om van zijn vragen af te zijn. Ze wist dat hij anders zou blijven doorvragen totdat hij precies wist wat er scheelde. Dat hele gedoe wilde ze zichzelf liever gewoon besparen.
‘You know what, ik kom gewoon naar je toe.’ Jules schudde haar hoofd hevig, maar dat kon hij dus niet zien aan de andere kant van de lijn.
‘Nee Matthew, dat hoeft echt niet!’ Protesteerde ze nog. Hij had echter al opgehangen wat betekende dat hij over enkele minuten voor haar deur zou staan. Wanhopig hing ze dan ook maar op en legde ze haar gsm op het salontafeltje neer. Fijn, nu zou hij er het fijne weer van willen weten en moest ze nog meer gaan uitleggen.
Waarom kon het nooit eens een keertje gemakkelijk gaan?