|| Thirty Seven

Ik sloot mijn ogen en genoot van de wind die mijn lange haar liet wapperen. De zon bescheen mijn bleke huid. Het was januari, en de zon scheen. Niets kon mijn humeur nog verpesten.
Ik schrok op van getoeter en opende snel mijn ogen. Ik kon met mijn fiets nog net uitwijken voor een auto.
"Sorry!" riep ik vrolijk.
Ik zong hard mee met mijn iPod en mensen keken me raar aan. Het maakte me niet uit, het was mooi weer en ik was vrolijk.
Helaas duurde mijn ritje van school naar huis niet zo lang en al snel was ik thuis. Ik gooide mijn fiets in de schuur, wetend dat Aiden hem dan zou moeten oprapen omdat hij later thuiskwam.
Ik huppelde de tuin door en maakte een pirouette. Ik opende de achterdeur en ging het huis binnen.
"Hallo! Ik ben thuis!" riep ik. Geen antwoord. Ik glimlachte. Nu kon ik de stereo lekker hard aanzetten zonder gezeur van mijn ouders.
Ik liep naar de stereo en zette hem aan.
counting crows met accidentally in love knalde keihard uit de speakers. Ik begon mee te zingen en deed een gek dansje. Iedereen die dit zou zien zou me waarschijnlijk uitlachen. Maar wat kon het mij schelen? Het maakte mij niet uit hoe mensen over me dachten. Ik was gewoon mezelf en daar moesten ze maar mee leven.
Midden in mijn filosofische gedachtes hoorde ik een vaag geluid. Het klonk een beetje als: “Bonk.”
Ik draaide het volume lager en luisterde aandachtig. Het bleef stil.
Net toen ik de volumeknop weer wilde draaien hoorde ik het weer. “Bonk.”
Een naar gevoel bekroop me. Zou er iemand in mijn huis zijn? Het geluid kwam van boven.
Snel keek ik om me heen. Ik zag geen sporen van inbraak.
Ik sloop naar de gang en liep toen zachtjes de trap op. Waarschijnlijk is het niets, er staat vast een raam open, verzekerde ik mezelf. Maar diep vanbinnen voelde ik dat er wel iets was.
Toen ik boven aan de trap stond luisterde ik weer aandachtig. Er kwam geritsel uit mijn vaders kamer.
Moest ik naar binnen gaan? Misschien was mijn vader gewoon eerder terug van zijn werk. Maar dan zou hij mij toch gehoord moeten hebben en hallo hebben gezegd?
Ik zette een paar stappen naar de deur van de kamer, maar bleef stilstaan toen ik iemand hoorde vloeken. Het was een mannenstem, maar niet die van mijn vader.
Met mijn hart kloppend in mijn keel deed ik nog een paar stappen naar de deur. Ik kon hem nu aanraken.
Ik bleef staren naar de deur, maar ik durfde niet naar binnen te gaan.
Plotseling werd het stil en besefte ik dat ik nu heel snel weg moest rennen, en op dat moment zwaaide de deur open.