065~

Georg PoV
'Je bent een jongen.' siste ze me toe, het klonk beledigend. 'Ja, ik ben een jongen. altijd al geweest, zo ben ik geboren.' zei ik glimlachend, ik begon in een soort gelukkige roes te komen nu ik haar gevonden had, maar ik moest er ook mijn hoofd bijhouden. 'Ik wist het.' zei ze zacht. Haar gezicht was niet langer wantrouwig, ik zou bijna zeggen dat ze me...haatte. 'Haat je me?' vroeg ik zacht, geschrokken en vooral verbaast. 'Ja.' ze zei het hard en luider dan alles wat ze al gezegd had. 'Waarom?' vroeg ik zachtjes. Ze keek me in de ogen, haar normaal altijd zo warme ogen waren nu kil, ijskoud en de rillingen liepen ervan over mijn rug. Hoe kon zo'n lief, klein meisje zo snel veranderen. Ik wist dat er erg op de tweeling gesteld was, maar zo erg dat ze door een zware ruzie jongens zou haten. 'Je zegt het zelf, je bent een jongen.' zei ze weer, hard, koud, onverschillig. En dat laatste was ze niet, Laura kon gewoon niet onverschillig zijn, ze was altijd aan het lachen. Anderen vrolijk maken, dat deed ze. ik stak mijn hand uit, maar in plaats van weg te kruipen sloeg ze hem keihard af. Ze was blijkbaar over de eerste schrik heen en voelde zichzelf erg sterk. IK vroeg me af hoe sterk ze nog zou zijn als ze Tom of Bill zou tegenkomen. ik zuchtte. 'We moeten naar huis, Gustav heeft je moeder gebeld, waarschijnlijk zijn zij en Simone verschrikkelijk ongerust en op weg naar hier.' zei ik. Weer stak ik mijn hand uit, maar ze schudde haar hoofd snel heen en weer. 'Waarom niet?' vroeg ik, lichtjes geïrriteerd. 'Ik ben gevallen, ik kan niet op mijn voet staan.' zei ze zacht, ze keek weer naar de grond. Ze was weer het kleine, fragiele meisje van een paar minuten geleden.


Hallo iedereen! ik had een echte kutdag, maar ik zet toch maar een stukje online. en ik zou graag een beetje reclame maken voor een nieuwe storie die ik begonnen ben. Het is een Twilightstory dus als je zin hebt om te lezen. Hier kan je hem lezen.