- 049.

'AMBER, VANGEN!' werd er geroepen, maar ik was al te laat. Iets hards kwam tegen mijn hoofd aan en ik hoorde hoe het voorwerp met een plof in het gras belandde. We waren met zijn alle in het park en ik wist dat de jongens een frisbee mee hadden om zich zelf te vermaken. Gelukkig waren er genoeg fans die doorhadden dat ze er waren en konden ze niet eens even rustig frisbee'en. Met een pijnlijk gezicht wreef ik met mijn hand over de plek waar de frisbee me geraakt had. Julie, die het had zien gebeuren, keek me even bezorgd aan, maar ik gebaarde naar haar dat het wel oke ging.
'NIALL, JE GAAT ERAAN!' gilde ik nu, terwijl ik opsprong en de frisbee pakte. Niall, die eerst nog lachend stond toe te kijken, merkte dat ik serieus was en begon zich langzaam op te maken voor een race rondje. Julie leek hier niet echt van gediend te zijn.
'Hou 'm wel heel ja! Ik heb hem nodig!'
'Ik kan niets beloven.' mompelde ik, terwijl ik de frisbee in Liam's handen drukte en achter Niall aan sprintte. Die was echter klein, maar snel – om het zo maar even te noemen – en het leek erop dat ik hem nooit zou bereiken. Hij wist dit en hield zijn snelheid mooi aan. Ik zuchtte, wat deed ik mezelf toch eigenlijk ook aan. Ik keek nog een keer naar Niall, die nu een nog grotere voorsprong had en ik stopte met rennen. Dit was te zot voor woorden ook, eigenlijk. Ik hoorde hem iets schreeuwen en draaide me om. 'Pas maar op, ik zou met een oog open slapen als ik jou was!'

Louis Tomlinson.
Uitgeput wandelde Amber terug en ik nam even de tijd om haar gezicht in me op te nemen, ze glimlachte kleintjes en wierp haar prachtige ogen meerdere keren op de mijne. Telkens als onze ogen elkaar ontmoette, voelde ik die spanning die ik al die jaren gevoeld had, maar die nooit beantwoord werd. Ik moet gewoon tijd met haar alleen doorbrengen. Dat moest gewoon!
Ze kwam bij me staan en glimlachte even naar Harry en Liam, die vonden dat ze er goed aan had gedaan om achter hem aan te rennen, aangezien hij dat gewoon nodig had soms. Ik bekeek haar even en ik wist dat het nu wel een mooie kans was om weer even met haar alleen te zijn. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat ze blikken uitwisselde met Julie en die gebaarde overduidelijk dat ze iets moest doen.
'Zullen we even een rondje lopen?' vroeg ik nu haar en ze knikte meteen. Samen wandelde we weg. Net toen we uit het zicht zouden verdwijnen, hoorde ik mijn naam, die meteen werd weggewuifd door Julie. Ik keek even naar haar en ze glimlachte, terwijl ze even haar blik op de grond wierp. God, wat was ze mooi. Onze handen schuurde langs elkaar, omdat we best wel dicht op elkaar liepen en ik greep hare vast. Zonder naar beneden te kijken, verstrengelde ik onze vingers en ik zag hoe haar glimlach breder werd. Ze was dichterbij dan ze ooit was geweest, nu kon het zo ver zijn. Ze kon van mij worden, we konden niet herinneringen maken, gelukkig zijn. En het lag allemaal in mijn handen. Het was nu of nooit en de beslissing was gauw gemaakt. Ik zou haar niet nog een keer lopen. Omdat ze iets voor me wandelde, hield ik haar zachtjes tegen door kort aan haar arm te trekken en ze stopte met lopen, zodra ze zich naar me omdraaide voor een verklaring, boog ik naar voren en drukte ik mijn lippen vol op de hare..

OMG OMG OMG KIJK WAT IK HEB GEDAAN. VEELSTE VROEG. LOL, THUMBS UP VOOOR LAMBERGUYSSS. WOOOEEEEH.
Jullie houden wel veel van me met al die reacties -sarcasme-.