Hoofdstuk vijf: Compulsion • 5.2

Jules had geen idee waarom, maar het leek alsof de groene ogen van de jongen de hele tijd haar richting uitkeken. Ze had het eerst proberen te negeren, maar nu begon het haar echt wel te irriteren. Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar. Snel richtte ze zich weer op de tas met choco die nog steeds voor haar op het tafelblad stond. Afwezig roerde ze met het lepeltje in de donkerbruine vloeistof.
‘Ik ga even naar het toilet.’ Mompelde ze na een tijdje om daarna overeind te schieten. Ze kreeg echt de rillingen van de jongen en zag het toilet als enige uitweg. Zo kon ze tenminste eventjes rustig worden en zich er overheen zetten. Het duurde dan ook niet lang voordat haar hand tegen een witte deur duwde. Een vrouwelijk figuurtje had aangegeven dat het de damestoiletten waren.
In plaats van zich in een hokje terug te trekken, ging ze zuchtend voor de spiegel staan. Met trillende vingers trok ze de sjaal van rond haar nek. De witte plakker, die de wonde afdekte, zat nog steeds netjes op zijn plek. In een korte tijd was de wonde echt gaan branden, en het begon nu toch wel vreselijk irritant te worden.
Nadat Jules gecheckt had of er nog iemand anders aanwezig was, wat dus niet het geval was, trok ze de plakker voorzichtig van haar nek. Zelfs die handeling deed al heel wat pijn voor haar. Haar ogen verwijdden zich een beetje toen ze kon zien wat er aan de hand was. De wonde leek er alleen maar erger uit te zien dan gisterenavond en vanochtend. Was het niet logischer geweest als het er beter uit zou zien? In ieder geval verklaarde dat dan ook direct het branderige gevoel van daarnet.
‘Shit..’ Mompelde Jules zachtjes en griste een stukje papier uit zo’n hangend ding aan de muur. Nadat ze het een beetje nat had gemaakt onder de kraan drukte ze het voorzichtig tegen de wonde. Ze kon niet anders dan haar ogen dichtknijpen en op haar tanden bijten. De pijn was gewoon ondragelijk op dat moment.

Op datzelfde moment maakte Harry gebruik van Jules’ afwezigheid. Hij had zich op een rustige manier bij Emily aan tafel neergezet. Uit het gesprek van daarstraks had hij kunnen afleiden dat ze hem sowieso wel knap vond, dus ze zou er vast niets tegen hebben als hij bij haar ging zitten. Hij kon haar goed gebruiken als hij snel van dit gedoe af wou geraken, waar hij Louis trouwens nog steeds voor vervloekte.
‘Dus, je bent hier nog maar net komen wonen?’ Emily had haar elleboog op het tafelblad geplaatst en ondersteunde haar hoofd met haar hand. Met een geïnteresseerde blik keek ze naar de jongen met de prachtige krullen. Al kon ze hem nu beter Harry noemen nu ze toch zijn naam wist.
‘Klopt, sinds vandaag eigenlijk.’ Antwoordde Harry netjes op zijn vraag. Hij behandelde mensen dan wel alsof ze prooidieren waren, maar ook hij had ooit manieren geleerd. En daarbij moest hij er natuurlijk voor zorgen dat Emily hem aardig vond. Alleen dan zou hij in zijn opzet kunnen slagen.
‘Dan ken je vast nog niet veel mensen.’ Constateerde Emily weer op haar beurt. Ze zou het eigenlijk helemaal niet erg vinden om hem gezelschap te houden. Voor hem zou ze zelfs een rondleiding door de stad willen uitstippelen als hij daar om zou vragen. Alleen was dat helemaal niet hetgeen wat hij zou gaan doen.
‘Emily?’ Harry bleef haar richting uitkijken totdat ze hem recht in de ogen aanstaarde. Een lichte grijns vormde zich om zijn lippen toen hij zag dat haar pupillen zich vernauwde. Hij had haar aandacht, en dat was precies was hij moest hebben.