OO4.

Ik proest mijn cola over de tafel en alles wat zij kan doen is zich kapot lachen.
"Homo?" herhaal ik lichtjes geshockt, was daarom het gesprek zo vreemd geweest? Ze knikt opnieuw. Ik denk terug aan het gesprek, hij kwam helemaal niet zo over. Hij was zelfs mannelijker dan ik, moet ik toegeven.
De rest van de avond spookt het af en toe nog door mijn hoofd, maar het wordt er al snel uit geramd als we samen Titanic kijken voor de 74ste keer, het aantal staat geturfd op een blaadje sinds we 14 zijn. Het was écht een geweldige film. Lekker veel actie, lekker veel romantiek. Gewoon veel van alles en dat was goed.
Na vele zakdoekjes en tissues en van alle andere stoffen lapjes waar je je tranen mee kan drogen te hebben misbruikt, gingen we nog een pizza afhalen én besloot May me eens goed voor te stellen aan die jongens van haar.
Vreemd dat ze nu plots dat idee krijgt, het was al zo voor 4 jaar, waarom zou je het willen veranderen? Ik wil niet delen met een stel vreemdelingen.
Ik kijk er persoonlijk enorm tegen op, dan kan ik ook niet denken dat ze enkel van mij is, dan zie ik gewoon dat ze niet enkel van mij is.
We zitten voor de pizzeria op de stoeprand, mijn knieën zijn hoog opgetrokken en mijn ogen dwalen over de straat, steeds heen en weer terwijl May opgewonden op de knoppen van haar blackberry remt.
Ik verorber traag maar zeker een pizza Margarita. Net op het moment dat ik aan het stikken ben in de kaas komen er vier jongens aan gehobbeld, ik had al wel een stel vlekjes zien komen in de verte, maar had niet gedacht dat dat haar jongeren zouden zijn. Ze geeft ze allemaal een uitbundige begroeting, met drie kussen, knuffels en rond gezwaai. Zoals bij mij en haar ook steeds gebeurt, maar bij eentje loopt het anders.
Ze stapt naar hem toe, een blos verschijnt op zijn en haar wangen. Hij heeft blond haar in een kapsel dat alle kanten uitsteekt. Zijn ogen zijn zo opvallend mooi en blauw, persoonlijk had ik zoiets nog nooit eerder gezien. Ze lijken wel twee aanstekertjes. Zoals de pretlichtjes die er in flikkeren.
"Hi, Niall." mompelt ze zachtjes, met een verlegen lachje. Hij lacht terug en trekt haar tegen zich aan in een knuffel. "Hai, May." snel laat hij haar weer los, ze komt blozend naast mij staan.
"Jongens, dit is Louis." Heel onsmakelijk slik ik de brok kaas waar ik net nog ik stikte door en steek mijn hand op, van op de plaats waar ik zit. "Lou, Harry ken je al." ze heeft pretoogjes bij die woorden en ik moet weer bijna proesten.
"Dit zijn Zayn, Liam en Niall." Bij Niall is er weer een stotterring, een aarzeling, zelfs een beetje blos.
Waarom had ze me niet verteld dat ze verliefd is? Was ik niet nummer 1 vertrouwenspersoon?
De andere jongens lijken het allemaal te weten, je kunt het van hun gezicht aflezen. Bekeek ze me dan toch niet zoals ik haar bekijk?