Hoofdstuk vijftien: Calm down • 15.3

‘Just say it.’ Mompelde Belle zachtjes, maar toch hard genoeg voor Liam om het te horen. Ze wou dat hij het gewoon zei en ze het ergste wel weer gehad hadden. Des te sneller ze dan in huilen kon uitbarsten om vervolgens snikkend in slaap te vallen. Het was ook allemaal te mooi om waard te zijn. Hoe had ze ooit kunnen denken dat zo’n sprookje voor altijd zou blijven duren? Het was te gek voor woorden.
Liam fronste zijn wenkbrauwen lichtjes toen hij de woorden uit haar gemompel kon onderscheiden. Hij begreep niet wat hij nog meer moest zeggen. In ieder geval dan toch niet wat ze van hem verwachtte.
‘Wat moet ik nog meer zeggen?’ Wou hij dan ook van haar weten. Belle, die tot nu toe naar haar handen had zitten staren, richtte haar blik op zijn gezicht. Zijn warme, bruine ogen stonden verward, maar waren nog steeds prachtig. Zijn warrig, krullend haar vulde dat dan ook perfect aan. Nogmaals een bewijs van hoe misleidend sprookjes wel niet konden zijn. In werkelijkheid bestonden ze gewoon niet.
‘Wel, ik denk niet dat Simon het goed gaat vinden als je toch nog steeds iets met me hebt.’ Ze probeerde haar stem zo goed mogelijk onder controle te houden, wat niet echt wou lukken. Haar stem trilde en klonk een beetje schor door de tranen die al klaar stonden. Het glimmende laagje op haar ogen maakte dat nog meer duidelijk.
Liam schudde meteen verwoed zijn hoofd. Ze had het helemaal bij het verkeerde eind, dat was hij dus helemaal niet van plan. Voor geen geld van de wereld zou hij het met haar gaan uitmaken. Hij had haar nodig, heel erg hard.
‘Dat is dan zijn probleem.’ Antwoordde hij daar simpel op. Hij schoof wat dichter naar haar toe en sloot zijn armen stevig om haar lichaam heen. Belle reageerde door haar hoofd tegen zijn schouder aan te leggen. Ondertussen had ze de tranen al de vrije loop gegeven waardoor ze nu probleemloos over haar wangen heen stroomden. Ze wou niet eens de moeite doen om ze nog tegen te houden.

‘Ik ga Simon bewijzen dat ik het wel degelijk aankan. En het kan me niet schelen wat ik daarvoor moet doen.’ Liam kon voelen dat ze aan het huilen was door de kleine schokken van haar lichaam. Hij hief zijn hand op zodat hij met zijn duim de tranen van haar wang kon vegen. Ze moest niet huilen, dat was helemaal nergens voor nodig.
‘En even voor de duidelijkheid: je bent nog lang niet van me af.’ Het was misschien een wanhopige poging om haar weer een beetje op te vrolijken zodat ze zou stoppen met huilen. Hij snapte wel dat ze droevig was, maar hij verkoos toch de vrolijke Belle. Kennelijk leek het te werken want hij hoorde een zacht lachje. Om zijn eigen lippen verscheen er nu ook een tevreden glimlach.
‘I don’t mind.’ Antwoordde Belle op een zachte toon. Haar stem was nog steeds niet helemaal stabiel, maar ze voelde zich toch al een tikkeltje beter. Het was een grote opluchting voor haar dat hij het niet ging uitmaken. Daar had ze tot zonet echt schrik voor gehad. Ze wou hem helemaal niet missen.
‘Ik vind het leuker als je lacht.’ Fluisterde Liam in haar oor voordat hij zijn lippen zachtjes op die van haar drukte. Belle kon een glimlach niet onderdrukken, dus die verscheen gewoon tijdens hun kus. Haar hand verplaatste ze langzaam naar zijn zachte wang terwijl Liam zijn armen nog steeds stevig om haar heen had geslagen.
This was the perfect way to calm down.