Hoofdstuk vijftien: Calm down • 15.2

De deur werd opengedaan door een nietsvermoedende Belle. Ze verwachtte niemand en geloofde ook niet dat de rest van haar familie nog iemand uitgenodigd had. Een verbaasde uitdrukking stond dan ook op haar gezicht toen ze Liam buiten zag staan. Hij zag er niet echt zichzelf uit, hij zag er eerder kwaad uit. En dat was nog op z’n zachtst uitgedrukt. Met een bezorgde blik in haar ogen keek ze dan ook naar hem.
‘Liam, wat is er?’ Ze wist dat hij niet vaak kwaad werd, maar als het dan zover was, was het ook echt menens. Dat had ze toen ook wel gemerkt in hun ruzie die ze nog steeds het liefste wou vergeten. Al had die er waarschijnlijk ook wel voor een deel voor gezorgd dat ze nu bij elkaar waren. Dan was er toch nog één ding goed aan geweest.
‘Ik moet even met je praten.’ Was het enige wat Liam antwoordde op haar vraag. Verder gaf hij haar geen uitleg, dat zou hij zometeen wel gewoon doen. Ze knikte eventjes en zette een stap opzij zodat hij het huis binnen zou kunnen gaan. Ze sloot de deur achter hem en keek hem nog steeds bezorgd aan. De woorden “ik moet even met je praten” betekende doorgaans niet veel goeds. Je kon dus begrijpen dat Belle best een beetje angstig was naar wat hij te vertellen had.
‘Belle, wie is dat?’ Liam hoorde de stem van een vrouw wat verder weg. Hij gokte erop dat het haar moeder zou zijn die wou weten wie er aan de deur stond. Belle had waarschijnlijk nog niet eens verteld dat ze een vriendje had. Hij had trouwens ook nog niets tegen zijn ouders verteld. Daar wachtte hij liever nog wat mee.
‘Gewoon een vriend. We zijn even boven!’ Riep Belle vlug terug voordat haar moeder nog meer vragen zou gaan stellen. Ze nam Liam’s hand vast en trok hem toen mee in de richting van de trap die naar de eerste verdieping leidde. Daar konden ze dan tenminste rustig even praten over hetgeen hij in gedachte had.

‘Dus, waarover wou je praten?’ Belle was in kleermakerszit op haar bed gaan zitten. Liam liet ondertussen zijn tas weer op de grond zakken waarna er een grote zucht uit zijn mond ontsnapte. Hij had eigenlijk geen idee hoe hij het het beste kon uitleggen, want hij vond het zelf gewoon heel erg vervelend.
‘Ik moest vandaag bij Simon komen.’ Begon Liam dan maar. Hij wist ook wel dat ze daar niet veel aan zou hebben en er waarschijnlijk niks van begreep op dit moment. Maar het was net van cruciaal belang dat ze zou weten dat Simon ermee te maken had. Het zou nogal verkeerd uitdraaien als ze zou denken dat het volledig zijn mening was.
‘Hij vond dat ik teveel afgeleid was van mijn werk.’ Vervolgde hij zijn “o zo duidelijke” uitleg dan ook direct. Nog steeds stond er een niet-begrijpende blik in de ogen van Belle. Ze snapte niet welke richting hij nu helemaal aan het uitgaan was.
‘En één van die afleidingen ben jij. Volgens Simon dan toch.’ Liam deelde zijn mening echt niet met Simon. Hij vond niet dat hij Belle teveel zag en daarvoor zijn werk liet schieten. Hij zag haar alleen op vrije dagen, of als hij klaar was in de studio. Tussendoor concentreerde hij zich echt volledig op One Direction. Blijkbaar was dat dus nog steeds niet genoeg voor meneer Cowell. Volgens hem kon het nog beter.
Belle sloeg haar ogen schuldig neer toen ze zijn woorden hoorde. Ze had ook wel kunnen denken dat zoiets ooit zou gaan gebeuren. Ze hield hem van zijn werk af en dat viel niet ten goede bij Simon. Nu zou hij waarschijnlijk willen dat Liam het met haar uitmaakte. Dat leek haar de meest logische oplossing voor het probleem.
Het matras zakte een beetje door Liam’s gewicht toen ook hij op het bed ging zitten. Hij wou niet dat Belle verdrietig was, ze was zoveel mooier wanneer ze lachte. Alleen had hij op dit moment geen idee hoe hij die glimlach tevoorschijn moest halen.