Hoofdstuk vijftien: Calm down • 15.1

Hoofdstuk vijftien: Calm down


Met een harde knal viel de deur in het slot waardoor er vier jongens opschrokken. Die hadden ze niet zien aankomen, en al zeker niet van Liam. Ze hadden besloten om met z’n allen op hem te wachten. Ze zouden hem dan kunnen steunen als het nodig moest zijn, en dat was hier wel duidelijk het geval. Ze hadden hem nog nooit zo kwaad gezien, gewoon omdat hij zich altijd wel wist te beheersen. Deze keer was hem dat niet gelukt.
‘Je bent toch niet uit de band gezet hé?’ Zayn verkocht Niall direct een stomp toen hij zijn vraag had gesteld. Niall was echt niet de meest subtiele persoon, dat hadden ze al vaker mogen ondervinden. Al probeerde hij natuurlijk zijn best te doen. Toch werden de andere jongens nu ook wel nieuwsgierig naar wat er gebeurd was.
‘Nee, ik ben niet uit de band gezet.’ Antwoordde Liam op een norse toon. Op dit moment was hij echt helemaal niet in de stemming om zich vrolijk voor te doen. Met enkele grote stappen beende hij naar zijn tas toe en smeet daar zijn overige spullen nog in. Hij wou nu zo snel mogelijk weg uit dit gebouw. Zo ver weg mogelijk van Simon.
‘Liam, wat is er dan gebeurd?’ Harry wou nu ook wel echt weten wat er aan de hand was. Het was vast en zeker iets ergs, anders zou hij niet zo over stuur zijn. Liam ritste zijn tas dicht en bleef toen even staan om rustig adem te halen. Hij wist ook wel dat zijn vrienden wouden weten wat er aan de hand was. Hij kon hun de waarheid dan ook niet ontnemen. Het ging hen namelijk ook wel een beetje aan.
‘Simon wil dat ik Belle minder zie. Hij vind dat ze me afleid.’ Zo, de woorden waren eruit en hij voelde zich nog steeds woedend. Hoe kon hij in godsnaam zoiets van hem vragen? Hij zag Belle graag en was niet van plan om bij haar weg te blijven. Desnoods zorgde hij er wel voor dat Simon er gewoon niets vanaf wist. Hij zou er gewoon alles aan doen.

‘Meen je dat serieus?’ Harry’s mond hing nog net niet open nadat hij zijn vraag had gesteld. Hij kon zich best voorstellen hoe Liam zich nu moest voelen. Hij zou zelf ook ontzettend kwaad zijn als Simon zoiets bij hem zou flikken. Gelukkig kon hij Felicity wel nog regelmatig blijven zien. Maar hij wist ook dat Liam haar gewoon nodig had.
‘Ja, dat meen ik serieus. Al ben ik niet van plan om naar hem te luisteren.’ Liam zijn standpunt was gemaakt en hij zou het ook niet meer gaan veranderen. Hij slingerde zijn tas over zijn schouder heen en ritste zijn vest goed dicht.
‘Ik ga naar huis.’ Deelde hij aan de anderen mee. Het leverde hem vier knikkende hoofden op. Zayn wierp hem echter ook nog een bezorgde blik toe, wat Liam ook wel van hem had kunnen verwachten. Alleen had hij nu even geen behoefte om met zijn beste vriend te praten, hij wou hier gewoon weg.
‘Ik zie jullie morgen wel weer.’ Mompelde hij nog voordat hij naar de deur liep. Het duurde niet lang voordat hij alweer door de vele gangen van het gebouw wandelde. Zonder problemen wist hij de uitgang te bereiken die hem toegang gaf tot de frisse buitenlucht. En dat frisse gedeelte kon je dan ook gelijk letterlijk nemen.
Misschien moest hij maar beter eventjes bij Belle langs gaan. Het zou niet eerlijk zijn om die informatie voor haar verborgen te houden. Zonder dat hij het wou maakte ze er namelijk deel van uit. Iets wat hij dus hopeloos probeerde te vermijden. Het was hem alleen niet gelukt, waar hij zichzelf op dit moment echt voor haatte.