- 028.

De warme stralen, die uit de kraan kwamen, tikte zachtjes tegen mijn huid en spatte vervolgens in kleine druppeltjes uit elkaar. Het gevoel van de douche, liet me even kort glimlachen en ik genoot ervan, dat ik even alleen was en me niet hoefde te concentreren op wat dan ook. Het getik van het water op de grond liet een rustig gevoel bij me achter en ik keek even rond. Wat was ik hier toch aan het doen. Waarom was ik niet gewoon weg gelopen? Waarom was ik in al Kyle's grapjes getrapt? Waarom was ik hier uberhaupt nog. Ik moest weg. Ik moest een uitweg vinden, vandaag nog..
Ik draaide de douche uit, viste de handdoek van het kastje en droogde me snel af. Vervolgens kleedde ik me aan – als je het dat al kon noemen. Ondergoed en een licht dun, jurkje dat net niet mijn hele bovenbenen bedekte. Het was het enige wat ik van Kyle had gekregen. Ik stapte het kleine kamertje uit en kwam meteen weer in mijn donkere verblijf. Net toen ik mijn bed opmaakte, werd de deur opengegooid en kwam een van de vrienden van Kyle binnen met wat eten. Hij glimlachte liefjes naar me, terwijl hij het eten op mijn nachtkastje zette en vervolgens dacht de kamer weer te verlaten. Dit was echter niet mijn plan en ik hield hem tegen. 'Help me.' mompelde ik zachtjes. De jongen leek oogcontact te vermijden en probeerde langs me heen te lopen. Iets wat ik niet toeliet en ik wachtte tot hij me aan zou kijken. Plotseling schoten zijn ogen naar de mijne en ik wist dat ik contact had.
'Ik kan je niet helpen,' fluisterde de jongen. Ik hoorde de spijt in zijn stem, ik zag dat hij zich schuldig voelde. Zijn ogen stonden somber en ik wist nu meteen dat hij hier ook helemaal niet wou zijn.
'Ik wil naar huis, help me alsjeblieft.' mijn stem brak, toen ik over thuis begon en meteen schoot Louis ook door mijn gedachten. Ik miste hem zo, ik wou weer bij hem zijn. Hij liet me mezelf zijn, hij liet me zien wat echte vriendschap was. Ik miste hem zo. Ik miste zijn armen om me heen, onze vertrouwde gesprekken en gewoon hem. De jongen keek even om zich heen, viste iets uit zijn broekzak en pakte mijn hand vast. Zonder me verder aan te kijken, drukte hij een klein sleuteltje in mijn handen, draaide hij zich om en verliet hij de kamer. Hij had me gewoon geholpen. Nu moest ik alleen nog uit vinden waar het sleuteltje voor was. Ik keek om me heen en zag toen een klein raampje, boven mijn kledingkast. Als ik niet scherp genoeg had gekeken, had ik het nooit gevonden. Even staarde ik naar het raampje, terwijl ik mijn arm uitstak en het stukje brood van het bordje pakte. Langzaam peuzelde ik op het kleine stukje brood, terwijl ik een plan bedacht. Dit moest gaan werken..

Met veel geduw, gezucht en gekreun had ik de kast van zijn plek gekregen en schoof ik hem langzaam een beetje opzij, zodat ik nu makkelijk bij het raampje kon. Ik voelde hoe de adrenaline in mijn lichaam steeg en keek even achterom. Onder de deur zat een kleine spleet, waar ik precies kon zien of er iemand op de gang liep. De gang was echter behoorlijk rustig en ik hoorde ook geen stemmen. Ik rustte even uit tegen de kast aan, pakte toen de stoel uit de hoek van de kamer en tilde die langzaam op. Dit moest gewoon gaan werken. Als hij me nu zou betrappen, zou ik helemaal niet meer weg komen. Ik moest weg hier. Ik moest naar huis, naar mijn ouders, naar Louis.
Ik zette de stoel tegen de kast aan en besloot meteen actie te ondernemen, ik ging vluchten. Ik ging vandaag nog terug naar huis. Ik stapte op de stoel, klom boven op de kast en probeerde met trillende handen het raam te openen. De sleutel stribbelde wat tegen, maar met iets kracht, kreeg ik hem toch open en ik voelde meteen hoe de koude wind tegen mijn huid aan sloeg. Even huiverde ik, maar ik besloot toch door te zetten. Ik opende het raam, zover het kon en stak net mijn armen naar buiten, toen ik een stem achter me hoorde. 'EN WAT ZIJN WIJ HIER AAN HET DOEN?'

ik wil jullie alleen even bedanken voor alles wat jullie vandaag gedaan hebben, jullie zijn geweldig <3. x