Hoofdstuk veertien: Concentrate • 14.3

‘Binnen!’ Liam hoorde een zware stem van de andere kant van de deur komen nadat hij zachtjes op het hout had geklopt. Stiekem was het een wanhoopspoging geweest zodat Simon het niet zou horen. Dan had hij tenminste een excuus gehad om niet naar binnen te gaan. Helaas was zijn geniale plan dus mislukt. Voordat hij naar binnen liep haalde hij nog een keertje diep adem.
Met zijn trillende hand duwde hij de deurklink omlaag zodat hij naar binnen kon gaan. Simon zat geconcentreerd achter zijn bureau naar een hoopje papieren te kijken. Hij durfde ervoor te wedden dat het allemaal contracten en dat soort dingen waren. Voorzichtig sloot hij de deur weer achter zich. Het duurde echter nog een kleine minuut voordat Simon eindelijk opkeek om zich met hem bezig te houden.
‘Ah Liam, ga zitten.’ Simon gebaarde vriendelijk naar, de nog vrije, stoel die voor zijn bureau geplaatst was. Liam knikte kort en deed toen netjes wat er van hem gevraagd werd. Langzaam liet hij zich op het zitvlak van de stoel zakken. Door de zenuwen en de onrustigheid prutste hij met de zoom van zijn shirt. Hij wou gewoon dat Simon eruit gooide wat hij te vertellen had, dan had hij dat ook alweer gehad.
‘Goed, je weet waarschijnlijk wel al waarom je hier bent.’ Het bleef even stil, alsof hij op een antwoord van Liam wachtte. Om niet als een totale idioot over te komen, knikte de laatste dan ook bevestigend. Hij wist verdomd goed waarom hij nu in het kantoor van Simon Cowell zat. En hij wist ook dat als je daar zat, het vaak niet veel goeds kon betekenen.
‘Je moet echt wat meer aandacht aan de band besteden Liam.’ Liam wist eigenlijk niet waarom hij dat zei. Het was toch wel overduidelijk dat hij zijn best deed en ook heel veel voor One Direction deed? Hij was er altijd wanneer het nodig was, zelfs als hij zowat rechtopstaand in slaap viel. Bij andere mensen zou het niet eens waar zijn.

‘Ik weet wel dat je je best doet, maar er zijn enkele factoren die je teveel afleiden van je werk.’ Simon liet de pen die hij in zijn hand had tussen zijn vingers door rollen. Hij vertelde het Liam niet graag, maar op dit moment deed hij alleen wat het beste was voor One Direction. Later zou hij hem alleen maar dankbaar zijn.
Liam fronste zijn wenkbrauwen kort terwijl zijn hersens nu overuren maakten. Hij kon zich echt niet herinneren dat hij dingen voor liet gaan op One Direction. Of er moesten weer een paar irritante roddels de rondte doen die hij nog niet gehoord had.
‘Wat voor ’n factoren dan?’ Wou hij dan ook wel weten. Hij keek Simon doordringend aan terwijl hij ongeduldig op een antwoord wachtte. Simon wist dus duidelijk iets waar hij helemaal geen besef van had. Er moest iets uitgeklaard worden.
‘Ik heb vernomen dat je dat laatste tijd nogal veel tijd doorbrengt met een meisje.’ Liam verstijfde eventjes toen hij de woorden hoorde. Niet dat het hem veel kon schelen dat Simon ervan wist, maar hij besefte waar dit hele gesprek naartoe aan het gaan was. Hij schudde verwoed zijn hoofd als teken van weigering. Als Simon dacht dat hij Belle ging laten vallen, dan had hij het echt grondig mis. Dat vertikte hij gewoon.
‘Luister Liam. Ik zeg niet dat je moet breken met haar, maar het zou misschien beter zijn om het wat rustig aan te doen. Je moet echt aan je carrière denken nu.’ Simon keek de jongen voor hem geruststellend aan. Het kwam hard aan, dat wist hij ook, maar er was nu eenmaal geen andere oplossing te vinden. Het enige wat Liam deed was glazig voor zich uit staren. Hier had hij echt helemaal geen zin in.
‘You just need to concentrate Liam.’