002

Nadat ik nog geen paar seconden bij ons verzamelpunt stond kwam Zoey al aanfietsen. “Hey Sam!” Eigenlijk heet ik Samantha, maar iedereen noemt me gewoon altijd Sam omdat het een stuk korter en makkelijker is. “Hoe was je weekend?” “Ach, oké. Zoals gewoonlijk gehockeyd en daar bleef het eigenlijk wel bij. De jouwe?” “Niet echt heel veel gedaan, ik had alleen wel weer ruzie met mijn ouders,” zegt Zoey. “Ze blijven maar zeuren over mijn gewicht…” “Tja, ik snap dat dat vervelend is, maar het is ook niet zo heel gek. Ze zijn waarschijnlijk gewoon bezorgd.” Drie weken voor de zomervakantie was Zoey uit een anorexia-kliniek gekomen. Voordat Zoey naar een anorexia-kliniek moest, had ik altijd wel geweten dat het met eten niet helemaal lekker ging. En tuurlijk was het me wel opgevallen hoe dun ze was geworden. Maar naar een anorexia-kliniek? Nee, dat had ik nooit verwacht. “Om mij? Geloof je het zelf? Ze hebben liever dat ik de hele dag op school zit. En ik zelf ook trouwens. Alles is beter dan thuis zijn!” Ik glimlach meelevend.

*tringtring* “Eindelijk!” “He he!” Zuchtend en steunend pakt iedereen zijn spullen in. We hebben net een les natuurkunde gehad waarbij we de hele les alleen maar aantekeningen mochten maken. “Schiet eens op!” zegt Helen vrolijk. “Ik heb honger als een paard!” “Ja ja, al bijna klaar.” Snel rits ik mijn tas dicht en loop met Helen mee. “Guess what! Ik krijg een laptop!” begint ze enthousiast te vertellen. “No way! Waarom dat zo opeens?” “Ach, ik was mijn oude zat.” Ik frons mijn wenkbrauwen; “Die je had toch nog maar een paar maanden?” “Ja klopt.” Een gevoel van jalousie bekruipt me. Helen is de rijke van het groepje. Ze krijgt echt letterlijk alles van haar ouders. Daar tegen over staat dan wel weer dat haar ouders zo ongeveer nooit thuis zijn. Ik zou maar wat graag met haar ruilen. Wat heerlijk moet dat zijn; alles wat je wil hebben en nooit last van je ouders!
Als Helen net een hap adem wil nemen om nog een verhaal te vertellen, komt Jennifer aangelopen. “Jullie komen zaterdag ook hè?” “Tuurlijk!” antwoordt Helen meteen. Ik speur elk hoekje van mijn hoofd af, maar eerlijk gezegd kan ik niet bedenken waar ik zaterdag naar toe zou moeten. Opeens zwaait er een hand voor mijn gezicht. “Hallo?! Ik vroeg je wat! Kom je zaterdag ook?” “Uhm, waar naar toe?” Lachend schut Jennifer haar hoofd; “Filmavondje, weet je nog?” ‘Filmavondje… Dat betekent alleen maar honderden calorieën naar binnen werken.’