Hoofdstuk drie: Moving on • 3.1

Hoofdstuk drie: Moving on


Met een diepe zucht staarde Jules naar haar spiegelbeeld. Het was inmiddels alweer ochtend geworden, en ze zou zometeen naar school moeten. Niet dat ze dat echt zag zitten na vannacht. Al wist ze niet eens wat ze gedaan had, alles was gewoon weg. Het was één grote zwarte vlek waar ze niets uit kon opmaken.
Nu staarde ze naar de wonde die in haar nek zat. Ook daarvan wist ze niet meer hoe ze eraan geraakt was. Ze vroeg zich nu meer af hoe ze het kon verbergen. De irritante vragen die de mensen gingen stellen wou ze namelijk met alle plezier vermijden. Daar had ze gewoon geen behoefte aan.
Ze scheurde haar blik los van de spiegel en trok één van de kastjes open. Daar kon ze vast wel een grote plakker vinden om de wonde te beschermen. Het zou namelijk niet echt handig zijn als er vuil in zou komen ofzo. In een vluchtige beweging plakte ze de wonde af en sloot ze het kastje weer.
Terug in haar kamer aangekomen begon ze direct te zoeken naar één of andere sjaal. Die kon ze dan mooi gebruiken om het te verbergen, en niemand zou er iets achter gaan zoeken. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een geschikt exemplaar had gevonden om aan te trekken.
‘Jules, haast je een beetje! Anders kom je nog te laat!’ De stem van haar moeder kwam omhoog via de trap. Vlug deed ze de sjaal om en griste ze haar tas van haar bureau af. Waarom moest school ook alweer zo vroeg beginnen?
‘Jaja, ik kom al!’ Riep ze geïrriteerd terug terwijl ze door de deuropening van haar kamer liep. Ze kon er niet echt tegen wanneer iemand haar op zat te jagen. Ze had zelf alles perfect onder controle, maar sommige mensen wouden dat gewoon niet begrijpen.

‘Ik ben vanavond iets later thuis, maar je vader zal er wel zijn.’ Jules knikte met een glimlach en drukte nog vlug een kus op haar moeders wang. Het gebeurde wel vaker dat ze iets langer wegbleef voor haar werk. Dat was ze ondertussen wel gewend.
‘Oké, ik zie je wel verschijnen.’ Zei ze lachend en trok haar jas een beetje recht. De voordeur viel achter haar dicht in het slot toen ze eenmaal buiten stond. Zoals gewoonlijk in deze tijd van het jaar was het goed fris buiten. Haar sjaal kwam dan ook nog eens goed van pas. Alleen maar voordelen.
‘Aha, daar is ons verloren persoontje.’ Jules herkende direct de stem van haar beste vriendin. Het was gebruikelijk dat ze samen naar school liepen, en dat was ook nu weer het plan. Ze grijnsde eventjes en propte toen haar handen in haar zakken.
‘Ik was niet verloren, ik zat gewoon thuis.’ Meer wist ze er ook niet over te zeggen aangezien dat het enige was wat ze zelf wist. Emily trok haar wenkbrauw op terwijl ze nu beide langzaam begonnen te wandelen. Jules wist blijkbaar niet hoe ongerust ze haar had gemaakt door zomaar naar huis te vertrekken.
‘Ja, en dat zonder iets te zeggen! Ik dacht zelfs even dat één of ander louche type je de bosjes in gesleurd had!’ Wees Emily haar beste vriendin er eventjes op. Je wist maar nooit wat voor personen je ’s nachts op straat tegenkwam. En dat wilde ze zelfs niet eens weten! Veel te eng.
‘Het spijt me Em, ik had iets moeten zeggen. Je hebt gelijk.’ Verontschuldigde Jules zich. Ze snapte wel dat ze zich ongerust had gemaakt.
‘Ik vergeef het je als je me na school op een koffie trakteert.’ Jules grinnikte eventjes en keek zijdelings naar haar beste vriendin.
‘Oké, deal!’