Hoofdstuk veertien: Concentrate • 14.2

‘Wat denk je dat hij gaat zeggen?’ Met z’n allen zaten ze op hun gemak in de ruimte. Ze hadden besloten om even een pauze te nemen na al hun harde werk. Het liedje begon eindelijk wat vorm te krijgen, zowel de tekst als de muziek zelf. Het was een grote opluchting voor hen allemaal dat het eindelijk wat vooruit begon te gaan. Simon kwam dan ook echt op een slecht moment reclameren.
‘Ik heb geen idee, en eerlijk gezegd wil ik het niet eens weten.’ Antwoordde Liam zuchtend. Voor hetzelfde geld zou Simon hem uit de band gaan zetten. Hij dwong zichzelf meteen om die gedachte los te laten. Dat zou hij nooit doen, toch?
Allerlei rampscenario’s speelden zich nu in zijn hoofd af. Ze waren stuk voor stuk even vreselijk en hij wou er helemaal niet aan denken. Hij werd weer uit zijn gedachten gehaald door een hand die hyperactief voor zijn gezicht zwaaide.
‘Jaja Niall, zometeen verlies je je hand nog als je zo door blijft zwaaien.’ Merkte hij dan ook meteen op. Hij wist wel dat de jongens het goed bedoelde, maar eigenlijk sleurde hij ze alleen maar mee in zijn afgrond. Zij zouden niet de slachtoffers moeten zijn van zijn problemen. Hij verpestte het alleen maar voor hun.
‘Nja, wat hij ook zegt, wij staan achter je.’ Het duurde niet lang voordat de andere jongens instemmend met Harry hadden geknikt. Ze waren echt niet van plan om Liam uit de groep te laten zetten, in het ergste geval dan. Hij was een deel van One Direction, en dat deel konden ze niet missen. Ze konden niemand missen.
‘Dat is al een hele opluchting.’ Liam wist een kleine glimlach op zijn gezicht te toveren. Hij had geen idee hoe ze het deden, maar ze wisten hem altijd weer een klein beetje op te vrolijken. En dan niet alleen met de flauwe grapjes die Louis telkens weer maakte. Er waren zoveel factoren aanwezig.

‘Goed, laten we dan maar weer verder gaan.’ Besloot Zayn na een kleine tien minuten pauze. Ze hadden nog steeds heel wat om af te werken, en daar moesten ze nu mee verder gaan. Ook Liam knikte en stond op van zijn stoel om daarna naar de grote tafel te lopen.
Het tafelblad lag echt helemaal bezaaid met papier. Het ene al meer bekrabbeld dan het andere. Ze hadden er echter wel voor gezorgd dat ze de goede stukjes tekst nog terug konden vinden.
‘Baby, you light up my world like nobody else. The way that you flip your hear gets me overwhelmed..’ Las Louis luidop voor. Dat was het stukje van het refrein dat ze al hadden. Nu moesten ze er dus nog een vervolg achter gaan plakken, maar het leek niet echt te komen op dit moment. Vijf bedenkelijke blikken staarden naar de hoop papieren. Ze dachten overduidelijk hard na.
‘Wacht, geef een pen!’ Riep Niall opeens uit. Het gebeurde meer dan eens dat de blonde Ier een geniale ingeving qua tekst kreeg. Ze hoopten met z’n allen dat dat ook nu weer het geval zou zijn. Het zou hen in ieder geval alweer een heel stuk vooruit helpen. Liam gaf hem vlug een pen waarna Niall enthousiast op één van de papieren begon te schrijven.

But when you smile at the ground, it ain’t hard to tell.
You don’t know
You don’t know you’re beautiful

Niall stopte weer met schrijven en stapte opzij zodat de anderen de tekst ook zouden kunnen lezen. Het was niet zeker of ze het goed zouden vinden, maar hij kon het in ieder geval wel gewoon proberen.
‘Niall, this is bloody amazayn!’