Hoofdstuk dertien: Time to go • 13.3

‘Moest jij trouwens niet naar de studio gaan?’ Belle zag dat er toch weer heel wat tijd verstreken was. Hij zou zich echt moeten gaan haasten als hij nog op tijd wou komen. En dan was het nog niet eens zeker of hij het wel zou gaan halen. Liam slaakte een diepe zucht en knikte toen.
‘Ik weet het, maar ik wil eerst nog iets eten.’ Op een lege maag zou hij echt niet lang kunnen overleven. Hij zag het al voor zich dat hij flauw zou vallen in het midden van het opnemen. De jongens zouden zich rotschrikken, en het was ook helemaal niet goed voor zijn lichaam. En daarbij zou hij dan ook nog eens een preek van Simon gaan krijgen, daar had hij op dit moment echt geen behoefte aan. Eigenlijk had hij daar nooit behoefte aan.
‘Hier.’ Belle nam een appel uit de fruitmand die op het aanrecht stond en gooide die in zijn richting. Er was te weinig tijd om uitgebreid te gaan eten, dus hij moest het daar maar mee gaan doen. Hij ving de appel behendig op en grijnsde lichtjes. Daar zou hij inderdaad de ochtend wel mee doorkomen.
‘Okay, let’s go then!’ Hij griste zijn tas van zijn gebruikelijke plek af en slingerde die om zijn schouder heen. Ondertussen nam hij een eerste hap van de appel die Belle hem had toegestopt. Het was een hele opluchting om eindelijk iets binnen te krijgen. Hij kon het niet helpen, maar ’s morgens ging hij altijd zowat dood van de honger. Op dat moment leek hij gewoon als twee druppels water op Niall.
Belle sprong ook weer van het aanrecht af en liep samen met hem het appartement uit. Ze zag hoe hij de deur achter hen netjes afsloot om ongewenste gasten buiten te houden. Het was dan ook erg moeilijk om haar ogen van hem af te houden, ze werd gewoon aangetrokken door hem.

Het duurde niet lang voordat ze beide het appartementsgebouw verlieten. Buiten was het ook vandaag weer erg fris waardoor een jas zeker vereist was. Dat had je nu eenmaal als het herfst begon te worden. De laatste sporen van de zomer werden langzaam uitgewist en maakten plaats voor de herfstkleuren. Ook heel erg mooi overigens.
‘Ik moet de andere kant uit.’ Belle kon verder niet met hem meelopen omdat ze dan anders helemaal uit de richting zou gaan. En ze wou toch echt wel naar huis om zich daar eventjes op te gaan frissen. Liam zou het vast wel redden om alleen naar de studio te wandelen. Daar had hij haar helemaal niet voor nodig.
‘Oké, maar ik laat je niet zomaar gaan.’ Antwoordde Liam. Redelijk vlug had hij zijn armen om haar middel heen geslagen zodat hij haar naar zich toen kon trekken. Hij zou haar niet laten vertrekken voordat hij nog een keertje haar zachte lippen had gevoeld. Dan zou hij zichzelf gewoon heel erg hard gaan kwellen.
‘Liam, iedereen kan ons hier zien.’ Niet dat het Belle veel uitmaakte, maar het was misschien gewoon niet het verstandigste om te doen. Zoals verwacht haalde Liam ongeïnteresseerd zijn schouders op.
‘I don’t bloody care.’ Was zijn antwoord daarop. Hij bracht zijn hoofd dichter bij dat van haar en drukte zijn lippen op de hare. Het draaide uit op een kleine kus, die naar zijn mening veel te snel verbroken werd. Maar hij moest zich nu inderdaad echt gaan haasten als hij niet grandioos te laat wou gaan komen. Dat kon hij zich gewoon niet veroorloven.
‘Come on, time to go!’ Spoorde Belle hem vlug aan.