Hoofdstuk twee: Waking up again • 2.2

‘Je bent wakker.’ Harry stapte uit de duisternis vandaan en stopte voor het bed waarin ze lag. Het was voor hem niet moeilijk geweest om uit te zoeken waar ze ergens woonde. In haar portefeuille had namelijk ook haar pas gezeten, en daar stond ook haar adres op. Hij had enkele uren moeten wachten totdat ze eindelijk wakker zou worden.
Jules drukte haar nagels met heel wat kracht in het matras terwijl ze haar blik strak op hem gericht hield. Het liefst zou ze hebben dat hij gewoon weer wegging en haar voor de rest met rust zou laten. Zo gemakkelijk zou het waarschijnlijk niet eens gaan. Ze was niet in staat om op hem te antwoorden, haar angst was te groot.
‘Je mag gerust praten, ik bijt niet hoor.’ Harry grijnsde eventjes, maar besefte toen dat het wel een hele slechte grap was. In ieder geval toch op dit moment. Hij kon zien dat ze doodsbang was en dat ze hem hier helemaal niet wou hebben. Dat snapte hij ook volkomen. Hij zou echter niet weggaan voordat hij zijn plan had afgehandeld. Dat had hij trouwens nog helemaal om moeten gooien.
‘Verklaar die wonde in mijn hals dan maar.’ Haar stem klonk trillerig en zacht. Het was nu onmogelijk om meer volume te hebben, daar deed ze zich ook niet de moeite voor.
‘Ehhm ja.. Sorry voor dat.’ Harry wees eventjes in de richting van haar hals. Stiekem had hij gehoopt dat ze zich niets meer zou herinneren, maar het was dus alweer veel vlugger teruggekomen dan dat hij gedacht had. Dat betekende dus dat hij het weer eigenhandig zou moeten gaan oplossen.

‘Wat wil je van me?’ Jules wou weten waarom hij überhaupt in haar appartement was, en waarom ze nog leefde. Ze had echt verwacht dat hij haar zou doden. Zo had het daarstraks althans aangevoeld. Nog steeds bleef ze op een veilige afstand bij hem vandaan. Ze wou het risico niet nemen dat hij haar nog eens zou aanvallen.
‘Ik heb al wat ik wil.’ Antwoordde Harry geamuseerd. Zijn keel brandde al een heel stuk minder dan voorheen, hij zou er weer enkele dagen mee door kunnen. Natuurlijk had hij ook zo zijn pleziertjes nodig en herhaalde hij zijn routine, ookal had hij geen honger. Jules trok haar wenkbrauw op. Zelfs op dit soort momenten bleef hij nog zo sarcastisch reageren? Ze zou wel eens willen weten wat hij in haar plaats zou doen.
‘Maar je hebt gelijk. Er is nog iets wat ik wil hebben.’ Vervolgde hij daarna rustig. Het zou haar dit keer helemaal geen pijn gaan doen, dus daar had ze geluk mee. Maar die informatie had zij natuurlijk niet. In een reflex schoof ze nog wat meer achteruit over het matras. Ze wou niet dat hij haar weer zou gaan aanraken, laat staan dat hij nog dichter in haar buurt zou gaan komen. Hij moest gewoon wegblijven.
‘Wat?’ Vroeg ze op haar beurt weer angstig. Als hij dacht dat hij haar nog eens kon bijten, dan had hij het echt vreselijk hard fout. Ze zou het dit keer niet zo gemakkelijk toelaten. Dit keer was ze erop voorbereid.
‘Simpel, je herinneringen.’ Harry wou niet dat zich nog iets zou herinneren van vannacht. Het was gevaarlijk voor hem, maar ook net zo gevaarlijk voor haar. Hij had al een grote fout gemaakt door haar te laten leven, dus hij kon geen risico’s nemen op dit moment. Hij zou haar de dingen doen vergeten. Ze zou niet eens weten dat hij bestond en wat hij haar had aangedaan. Ze zou gewoon weer verder kunnen gaan met haar leven.
‘Blijf uit mijn buurt!’ Waarschuwde Jules hem toen hij aanstalten maakte om dichterbij te komen. Hij was echter niet van plan om te luisteren en stapte verder in haar richting. Het had geen zin om proberen te ontsnappen, hij was toch veel en veel sneller dan haar. Ze zou geen schijn van kans maken.
‘Gewoon meewerken, dan is het zo weer voorbij.’