Chapter 2: Lonely

"Ze heeft echt veel geluk gehad!" stemmen. "Ja maar ook weer niet." wie zijn dat? Wat is er gebeurt? "Dat vliegtuig was zo erg beschadigd ik dacht niet dat ze er nog iemand levend tussenuit zouden halen." Ik kreunde. "Ze komt bij!" 'Oh ja.' ik knipperde met mijn ogen. 'Er was iets mis met het vliegtuig.' ik probeerde overeind te komen. "Niet doen! Blijf liggen! Je hebt een hersenschudding, een paar gebroken ribben en een gebroken arm! Je moet blijven liggen tot alles weer volledig hersteld is!" zei een van de verpleegsters aan mijn bed. "Mama, Papa, mijn beste vriendin Tessa. Waar zijn ze? Gaat alles goed met hen?!" de verpleegsters keken me vol medelijden aan. Ik snapte het al. "Ze zijn er niet meer." fluisterde ik terwijl ik tranen voelde. "Het spijt me." zeiden de verpleegsters tegelijkertijd.

Alles voelde leeg. Niemand kwam bij me op bezoek. Naast mijn ouders en beste vriendin had ik niemand. Mijn ouders waren allebei enigskind en hun ouders waren allang overleden. De ouders van mijn beste vriendin waren er ook niet meer. Nou ja, niemand wist wie ze waren. Ze was ter vondeling gelegd bij een weeshuis. Okee een van mijn leraren kwam wel op bezoek maar dat voelde niet hetzelfde. Het voelde hetzelfde als dat er een verpleegster of arts mijn kamer binnenkwam om voor de zoveelste keer een check-up te doen of om me voor de zoveelste keer een prik te geven. Ik voelde me echt ongelooflijk eenzaam. Het deed zo'n pijn alleen zijn. In de nacht was dat nog erger. Ik moest huilen. "Laat me alsjeblieft mensen hebben om van te houden." fluisterde ik smekend.




...





"Daar kan ik voor zorgen." zei een stem. Ik draaide mijn hoofd en zag een jongen van ongeveer mijn leeftijd iets jonger misschien. Zijn linkeroog, vanaf mijn kant, werd afgedekt door een ooglapje. Het andere was bloedrood. En achter hem stond een butler.