Hoofdstuk dertien: Time to go • 13.2

‘Hoe laat is het?’ Liam vouwde ondertussen het fleecedekentje weer op zodat het er een beetje ordelijk uit zou zien. Hij was namelijk iemand die er niet van hield als zijn woonomgeving er rommelig uitzag. Het gebeurde dan ook vaak dat hij de rommel van de andere jongens weer eens moest opruimen. Zij lachten hem op hun beurt dan ook wel eens uit, maar daar trok hij zich niets van aan.
‘Ehhm, het is nu zeven uur.’ Antwoordde Belle nadat ze een vluchtige blik op haar horloge had geworpen. Met alle plezier keek ze naar iedere beweging die Liam maakte, dat zou ze zelfs gewoon uren kunnen blijven doen. Ze verwachtte alleen dat hij er na een tijdje gewoon gek van zou worden, wat best grappig kon zijn.
‘Shit, ik moet om half acht al bij de studio zijn. Simon én Louis vermoorden me als ik te laat kom.’ Hij legde het fleecedeken vlug aan het uiteinde van de zetel neer en haalde een hand door zijn haar. Hij had nu jammer genoeg geen tijd meer om te douchen, dat zou hij niet gedraaid krijgen. Ontbijten moest hij namelijk ook nog eerst doen.
‘Ik ga vlug iets anders aantrekken.’ Deelde hij mee en liep om de zetel heen. Voordat hij naar zijn kamer ging drukte hij nog een vluchtige kus op Belles lippen. Hij voelde gewoon dat ze lichtjes moest glimlachen wanneer hun lippen elkaar raakten.
Belle keek hem nog eventjes na voordat hij in zijn kamer verdween. Ze zou zichzelf thuis wel gewoon even opfrissen, daar kon ze ook gewoon rustig aan doen. Hier zou ze zich alleen maar moeten haasten. Met een kleine zucht liep ze een stukje verder het appartement in. Ze had deze gedachte wel vaker, maar ze vond echt dat hij hier leuk woonde. En daarbij was het niet gemakkelijk om alles in je eentje te moeten doen. Maarja, je zou er na een tijdje wel gewoon aan wennen zeker?

Een dikke tien minuten later kwam Liam de slaapkamer weer uitwandelen. Hij had een poging gedaan om zijn haar een beetje fatsoenlijk te krijgen, en daarna had hij andere kleren aangetrokken. Het was namelijk niet echt aangenaam om met de kleren waarin hij geslapen had weer naar buiten te gaan. Dat zag hij gewoon niet zitten.
‘Wat?’ Vroeg hij niet-begrijpend toen hij zag dat Belle haar lach amper kon inhouden. Toen hij in de spiegel had gekeken had hij helemaal niets vreemds opgemerkt, dus hij snapte niet wat er aan de hand was. Hij keek haar dan ook vragend aan.
‘Je hebt je T-shirt achterstevoren aan Liam.’ Wees Belle hem er lachend op. Bij sommige T-shirts merkte je dat niet zo vlug op, maar dat was dit keer dus wel het geval. Liam keek even naar beneden en zag toen ook wat ze bedoelde. Typisch, dat kon ook alleen hij flikken met zijn verstrooide kop. Zonder er al teveel drama over te maken trok hij het shirt weer over zijn hoofd zodat hij het, deze keer wel goed, weer kon aandoen.
‘Beter zo?’ Vroeg hij lachend toen alles weer goed zat. Je wist maar nooit wat ze toevallig nog meer zou opmerken. Belle haalde nonchalant haar schouders op en trok een onschuldig gezichtje.
‘Hmm, zonder zag er nochtans ook niet verkeerd uit. Misschien moet je dat eens proberen.’ Probeerde ze op een zo serieus mogelijke toon te zeggen. Het duurde echter niet lang voordat ze weer zachtjes moest lachen. Ook Liam schudde lachend zijn hoofd. Soms kon ze echt zo’n droge opmerkingen maken.
‘Ja, dat zou jij wel willen hé?’
‘Natuurlijk, dat is alleen maar een ware streling voor het oog.’ Belle had er helemaal geen problemen mee om hem in ontbloot bovenlijf te zien. Ze had immers al veel ergere gevallen meegemaakt.